adalet ağaoğlu'nun betimleme ve gözlem gücünde aşmış olduğunun en büyük kanıtı olan kitap. sırf bu yüzden okudum. hikayeyi çok sevemedim her sayfada yarıda bırakcam dedim ama o muhteşem cümleler hep engelledi beni ki baktım bitmiş kitap.
kişi sosyaldir, o konser senin bu film benim gezer, arkadaşı da boldur, geyik mi? tam adamıdır. hep güler güldürür. lakin iç yüzü bambaşkadır. kimse bilmez, kimse anlamaz ve görmez. zaten anlatmaz da. işte o kişinin ruhu üşür efendim. yalnızdır çünkü aslında.
kocaman bir boşluk hissi...dışardan bakınca herşey yolundaymış gibi görünsede, kimsenin dolduramadığı ve sizi üşüten bir boşluk hissi.Zihninizde kendi kendinize çaldığınız müziği bir tek siz duyuyorsunuz
