şimdilerde yerini tamamen fiziksel güzelliğe bırakmış güzelliktir. hatta ruh güzelliği değil rus güzelliği olarak bile adlandırılmaya başlanmıştır. insanlık ikinci planda artık. fiziki güzellik yok ise insanlar 'ruhu güzel ama gel gör ki ruhlar aleminde de yaşamıyoruz' diyerek recep ivedik türü espriler ile karşılık verir.
çirkin olanların uydurdukları kavrammış. hadi ordan. kel adam daha karizmatiktir. olgun insan daha çekicidir. bunlarda mı uydurmaca? gözlerin estetiği aradığı şu dönemlerde aslında tam da aranan şeydir ruh güzelliği. kalplerin dış güzellikle bağdaşan herhangi bir hissiyatı mevcut değildir.
insanların dinlenecek limanının olmasıdır hayatındaki ruhu güzel insan.
son zamanlarda yalnızların dillerine pelesenk olmuş kavramdır.
külli yalandır oysa.
kim dış görünüşünü beğenmediği birinin içini merak ediyor şu zamanda ben de bunu merak ediyorum.
Yaklaşık 2010'dan bu yana kimse önemsemese de benim için tek önemli şey.
Çok şükür hayatımda olsun, olmasın hemen hemen kimseye denk gelmedim ruhu çirkin.
Ruhu güzel insan gerçekten sever, merhamet eder, empati yapabilir, sakindir ve hep iyilik ile masumiyetten yanadır.
Ve son yıllarda sayıları iyice azalmıştır.
Öyle ki bu özellikleri nedeniyle geri kafalı dahi ilan edilmişlerdir. Popüler kültüre kapılmamış, dayatılan kimliği reddetmişlerdir çünkü.
28 yıllık hayatımda insanların tamamını birden mutlu etmenin mümkün olmadığını anladım. her zaman yanlış düşünen, sizi yolundan etmeye çalışan, ahlaksız, kötü niyetli insanlar olacaktır. insanların bir kısmı doğruyu ve gerçeği kötü niyetle ve cahilce değiştirmeye çalışırlar. çoğunluğu ise doğruyu ve gerçeği en başta kabul etmezler. insanların çoğunun yeterince zeki olduklarını düşünmüyorum. ancak bu herkesin farklı şeyler söylemeye çalıştığı bir mecrada benim de yeterince zeki olduğumu ispatlamaz. insanlarla, hayatla, duygularla, dünyayla ilgili düşünceleriniz, görüşünüz, bakış açılarınız, hepsi aslında sizsiniz. başkasında gördüğünüz güzel bir şey aslında sizin güzelliğiniz. başkasının ne kadar iyi bir insan olduğunu düşünüyorsanız, bu sizin ne kadar iyi bir insan olduğunuzun göstergesi.
zamanında dahi düzeyinde zeki insanlarla birlikte vakit geçirdim. onlarla beraber yaşadım. ve hepsi, dış görünüşlerine, giyimlerine, bakımlarına, toplum içindeki konumlarına dikkat etmeyen insanlardı. doğruyu yanlıştan, gerçeği sahteden, samimiyi samimiyetsizden kolayca ayırabilen, hızlı öğrenen, beyni hızlı işlem yapan, sorunlara tanı koyup problemlere çözüm üreten, çok düşünen, bu dünyadan olmayan insanlardı. bu insanlar zeki oldukları kadar doğru, dürüst, samimi, içten, iyi niyetli, ahlaklı, iyi insanlardı. ve ben onlarla geçirdiğim yıllardan sonra ahlakın, iyi niyetin, karakterin aslında zekanın bir göstergesi olduğunu, zekayla bir bağlantısı olduğunu fark ettim.
internetten tanıştığım, hiç görmediğim, yıllarca arkadaşlık yaptığım bir kız arkadaşım oldu. benden 6 yaş küçük bir kızdı. o yaş farkına rağmen dünya üzerinde sohbet ettiğim tek insandı. bunun sebebi yaşıtları gibi bir kız olmamasıydı. herkesle sohbet ederim, konuşurum ancak benden bu kadar küçük bir insanla bu kadar uzun bir süre boyunca sohbet edemem. gerçek adını söylemeyeceğim. ona elif diyeceğim. elif tanıdığım en zeki kızdı. aynı zamanda ruhu en güzel kızdı. ruhun güzelliği ahlakın güzel olmasına ve manevi duyguların yüksekliğine benzer ancak aynı şey değildir. ruh güzelliği ne ahlaka, ne maneviyata, ne zekaya ne de herhangi bir şeye benzemez. yaratılıştan gelen bir güzelliktir ve yaşarken zaman içerisinde eylemlerle birlikte daha da güzelleşme ya da çirkinleşme ihtimaline sahiptir. güzel bir ruhun, yüksek bir zekayla birleştiğinde ortaya tarif edilmesi zor bir güzellik çıktığını fark ettim. elif tam olarak hem ruhu güzel, hem de yüksek bir zekaya sahip eşsiz bir kızdı. ona çok güzel şeyler öğrettim. her zeki insanın ruhu güzel değildir. ve her ruhu güzel zeki değildir. fakat ikisinin birleşimi tarifsiz bir güzelliktir. elif'ten bunu öğrendim. elif bana hayatta tamda hayallerimdeki gibi kızların da var olabileceğini gösterdi. onun hayatımdaki önemini ve değerini fark etmem çok geç oldu. hatalarım yüzünden onu kaybettim.
aynı hataları bu dahi düzeyindeki insanlara karşı da yaptım. bu güzel ve zeki insanlar beni defalarca uyarmalarına rağmen bulunmamam gereken ortamlarda bulundum. bu da onların benden uzaklaşmasına sebep oldu. oysa benim hayatımı kolaylaştıran, her ne kadar mutsuz olsam da derinlerimde onlarla bulunmaktan mutlu olan bir insandım. onların değerini daha erken anladım ancak bir kere benden uzaklaşmaya karar verdiklerinde her şey için çok geçti.
hayatım güzel insanları, güzel şeyleri kaybederek geçti. ite kaka, bir şekilde 28 yaşına geldim. hayatta, bir şeyi beklerken başka şeylerle de vakit geçirmek gerektiğini anladım. hayatta sadece bir şeyle meşgul olmamak gerektiğini. beklenen şeyler başka şeylerle meşgul olunarak beklenilmeliydi. 27 yaşından sonra hayatın her anını dolu dolu yaşamaya karar verdim.
annemin benim hayatımdaki yerini 27 yaşında anladım. anneme aylardır, bu dünyada başıma gelen en güzel şeyin o olduğunu, ona ne kadar derinden bir sevgi beslediğimi, ne kadar özel ve farklı bir bağımız olduğunu anlatıyorum. güzel şeyleri kaybettim ancak onu kaybetmemek için, içimden gelen bütün güzel ama doğru ve gerçekçi sözleri, tespitleri anneme karşı dile getiriyorum. annem bana allah'ın bir lütfu, hediyesi ve armağanı. bana en yakın, büyük saygı duyduğum, merhamet, vicdan, mütevazıyet, dürüstlükle karışık bir muhabbet beslediğim insan.
hayatımı hiçbir zaman zeka düzleminde yaşamadım. zeka, gerçek anlamda çok güzel ve özel bir şey. ancak ahlak, iyi niyet, samimiyet, doğruluk, dürüstlük, zekadan daha değerli, daha özel, daha güzel şeyler. birlikte yaşadığım çok zeki insanlardan öğrendiğim şeylerden biri de bu oldu.
