farkındayım sözlük, fazla akademik kaçtı. millet formata uyacağım diye entry sıçarken, roman yazmak ne lan? her neyse. 300-500 sayfalık, upuzun, akıl dolu bir öykü yazma eylemi; yazarların işi.
kendisi büyük bir birikim gerektirmekle beraber 15 yaşında dahi gerçekleştirilebilir. roman yazacak insanın öncelikle kompozisyonlarında, anlatımlarında başarılı olması gerekir. konuşma özürlü dahi olsa roman yazabilecek kadar yetenekli bir insan kelimeleri toparlayıp mantıklı cümleler kurabilir. mesela 18 saat bilgisayar oynayıp 1 saat sıçıp 5 saat uyuduğum günlerde edebi kişiliğim sayesinde insanlarla iletişim kurabilmekteydim ben, bak nereden belli yazar olduğum. her neyse.
iyi gözlem yapabilmeyi gerektirir. roman yazacak insanın diğerlerinden farklı olması gerekir ki çoğu romancının hayatı incelendiğinde bu fark edilebilir. romancı herkes eğlenirken kenarda gözlükleriyle kitap okumak zorunda değildir illa ki, okullardaki şu minik gözlüklülerin hiçbiri yazar olamaz, istedikleri kadar okusunlar. birikim ve zeka gerektirir; çünkü gözlemleyebimek için zehir gibi bir beyin gerekir. bu gözlemlemek "dün tersine havaifişek, bugün hilal şeklinde sıçtım" değildir; yazılacak konu hakkında, kitaba dökülse milyonlarca sayfa çıkaracak bir gözlemdir beyinde. mesela dostoyevski insanın ruh yapısını anlatmıştır, bunu yapabilmesi için insan ruhunu müthiş bir gözlemle irdelemesi gerekir, bunu yapabilmek için de herkes eğlenirken bir yandan düşünmeli, "ne yapıyor lan bunlar?" demelidir. kafasının içinde saniyede 11 bin kilometre hız yapmalıdır farklı düşünceleri, hepsini uç uca bağlasan bağlanmayacak, uçuk, farklı düşüncelerdir hepsi; o yüzden bir romancı için 15-20 kitap yazmak zor değildir, beynindekilerin en fazla %1'lik bir kısmını dışarı atabilmiştir aslında. yani aslında roman yazmak beyindekileri yazıya dökmektir, sadece bu. beyindekini yazıya dökebilmek ise apayrı bri yetenek gerektirir; işte bu yeteneklerin tümü yukarda saydığım, roman yazmanın gereklilikleridir. mesela roman yazmak konusunda bile bir roman yazabilirim şuan, ama yanılmıyorsam 10 bin karakter sınırı var, göt gibi kalmak istemiyorum sözlük. neyse,
kişiyi en mutsuz zamanında mutlu edebilen, farklı dünyalara alıp götürebilen bir iştir. tüm bu mutluluk, heves, heyecan "basılır mı bu kardeşim?" diyen yayınevi tarafından sömürülür orası ayrı. yine de değerdir, kendi yarattığın karakterle dost olmak, gece uyurken "yarın ne yapacak lan bu ibne?" diye düşünmek, bir taraftan beyindekileri yazıya aktarmaya çalışırken diğer taraftan zamanla yarışmak, unutmamaya; yazabilmeye çalışmak ve fazlası...
özellikle günümüzde herkesin harcı olmayan eylem. kim ne derse desin, yetenek ister, emek ister. alışılagelmiş kalıp kelimeleri bir arada kullanarak, iyi de reklam yaparak yazar olunmayacağı gibi, iyi roman da yazılamaz. dostoyevski, sefiller, suç ve ceza okumayan insanlar roman yazmasın.
kesinlikle ara verilmemesi gerekilen eylem. zira sonra ahmet ali gibi davranmaya başlıyor, ali mehmet gibi. fakat güzel şey. gündelik telaşlardan arınıp alabildiğine yazmalı insan, diye düşünyorum. yazdıkça gençleşiyor, daha da yakışıklı oluyorum. masa konuşuyor benimle, ben doludizgin anlatıyorum on kw elektirik parasına bütün hikayemi.
Bir süredir uğraştığım şey, insan okurken okuyup geçiyor ama çok zormuş, tırı vırı bir hikaye yazmak bile zor, adamlar 500 sayfayı Nasıl yazıyor helal olsun.
Okulu yoktur. edebiyat üzerine bir fakülte mezunu olmanızı gerektirmez. herkes yazabilir ve hiç kimse yazamaz. yazmak için çok okumak gereklidir. ilham gelir ve gerçekten isterseniz yazarsınız. kitabınız basılmaya layık görülürse, inanılmaz bir mutluluk verir insana. abartmıyorum seks yapmaktan daha çok haz verir.
bunu burada söylemek istemezdim ama sanırım artık kafayı sıyırıyorum ve bazı yerlerde bunu taşırmam gerek.
deniyorum sözlük. hatta denemeden de öte, kendimi şaşırtıyorum. bazen utanıyorum, bazen "aeeeeh ne lan bu?" deyip yırtıyorum ama bir şekilde gidiyor.
ama bu sıralar bir sorun olduğunu fark ettim.
ve bu sorun kendimi ciddi anlamda sefil ve işe yaramaz görmemi sağladı.
bazı insanlar kurguladım. bazılarını konuşturdum. mesela bir kuyumcuyu, balık restoranı garsonunu, bir rezidans sitesinin güvenlik görevlisini ve hatta 89 yaşındaki bir kore savaşı gazisini. evet bunları bir derece yaptım ve fena da olmadı.
ama;
aşık olduğum kızı bir türlü konuşturamadım.
evet romanımda bir aşk hikayesi de var.
ama kafama edeyim;
ben şu yaşıma kadar hiç aşık olmadım ki!
bir kızla çıkıp kafe restoran dolaşmadım. sinemaya gitmedim. sahilde yürümedim. elini tutmadım! aşkı gerçekten hissetmedim... ama şimdi tutup bunu adam gibi kurgulamaya çalışıyorum.
nesini yazacağım ki bunun? şimdiye kadar yazdığım kısmı sönük, silik bir tip tasvirinden öteye gidemedi. karakter bile oluşturamadım tam.
tüm o oluşturduğum dünya, mekanlar, insanlar, zihnimde renkli ve capcanlı ama romanın en önemli unsuru olan o aşık olduğum kadın beynimde siyah bir silüet gibi. bir gölge. saçları ve vücudunun hatları var ama içi simsiyah ve bana hiçbir şey söyleyemez. benimle romanlara yakışır bir diyolog kuramaz.
çünkü hayal dünyamda yok. canlandıramıyorum bir türlü.
çünkü hiç olmadı.
evet biliyorum. sefilce ama gerçek bu. lise aşkı bile olmayan kafasına edilesi bir roman yazarı adayıyım.
daha doğrusu aday adayı da olabilir. bilmiyorum.
fantastik roman yazmayı düşünüyorum. kurgu olaylar hatta bazı diyaloglar bile hazır fakat kahramanların isimleri, bilhassa ana kahramanın ismi konusunda çıkmaza girdim. lan fantastik bir olayı anlatıcam ama ana kahramanımın adı mahmut olsun istemiyorum. yabancı isim koyarsam da yabancı özentisi durumuna düşücem. lan napıcam ben bi yardım fena olmaz.
