https://galeri.uludagsozluk.com/r/1792697/+
cahil kemalist ve pkkcıların anlayacak ilime ulaşamadığı ve ya anlamazlıktan geldikleri sait nursi üstadımızın derin manalı bir eseri.
Nefs-i insaniye gafletle kendini unutuyor. Mahiyetindeki hadsiz aczi, nihayetsiz fakrı, gayet derecedeki kusurunu göremez ve görmek istemez. Hem ne kadar zayıf ve zevâle maruz ve musibetlere hedef bulunduğunu ve çabuk bozulur, dağılır et ve kemikten ibaret olduğunu düşünmez. Adeta polattan bir vücudu var gibi, lâyemûtâne, kendini ebedî tahayyül eder gibi dünyaya saldırır. Şedit bir hırs ve tamahla ve şiddetli alâka ve muhabbetle dünyaya atılır. Her lezzetli ve menfaatli şeylere bağlanır. Hem kendini kemâl-i şefkatle terbiye eden Hâlıkını unutur. Hem netice-i hayatını ve hayat-ı uhreviyesini düşünmez; ahlâk-ı seyyie içinde yuvarlanır.
Ey tahammülsüz hasta! insan bu dünyaya keyf sürmek ve lezzet almak için gelmediğine, mütemadiyen gelenlerin gitmesi ve gençlerin ihtiyarlaşması ve mütemadiyen zeval ve firakta yuvarlanması şahiddir. Hem insan, zîhayatın en mükemmeli, en yükseği ve cihazatça en zengini, belki zîhayatların sultanı hükmünde iken, geçmiş lezzetleri ve gelecek belaları düşünmek vasıtasıyla, hayvana nisbeten en edna bir derecede, ancak kederli, meşakkatli bir hayat geçiriyor. Demek insan, bu dünyaya yalnız güzel yaşamak için ve rahatla ve safa ile ömür geçirmek için gelmemiştir. Belki azîm bir sermaye elinde bulunan insan, burada ticaret ile, ebedî daimî bir hayatın saadetine çalışmak için gelmiştir. Onun eline verilen sermaye de ömürdür. Eğer hastalık olmazsa, sıhhat ve âfiyet gaflet verir, dünyayı hoş gösterir, âhireti unutturur. Kabri ve ölümü hatırına getirmek istemiyor, sermaye-i ömrünü bâd-i heva boş yere sarfettiriyor. Hastalık ise, birden gözünü açtırır. Vücuduna ve cesedine der ki: "Lâyemut değilsin, başıboş değilsin, bir vazifen var. Gururu bırak, seni yaratanı düşün, kabre gideceğini bil, öyle hazırlan."işte hastalık bu nokta-i nazardan hiç aldatmaz bir nâsih ve ikaz edici bir mürşiddir. Ondan şekva değil, belki bu cihette ona teşekkür etmek; eğer fazla ağır gelse, sabır istemek gerektir.
Risaletü'n-Nur hakaik-i islâmiyeye dair ihtiyaçlara kâfi geliyor, başka eserlere ihtiyaç bırakmıyor. Kat'î ve çok tecrübelerle anlaşılmış ki, imanı kurtarmak ve kuvvetlendirmek ve tahkikî yapmanın en kısa ve en kolay yolu Risaletü'n-Nur'dadır. Evet, on beş sene yerine on beş haftada Risaletü'n-Nur o yolu kestirir, iman-ı hakikîye isal eder.
içindeki kendi kendini öven mektup kısımları ve mucizat-ı ahmediye deki mevzu hadis derlemelerini saymazsak,
ceza-mükafat, kader, öldükten sonrası gibi ciddi konularda bile en kapsamlı kitaptır.
"Yani nimetten in'ama bak, in'amdan Mün'im-i Hakikî'yi düşün. Bu düşünmek bir şükürdür. Sonra o zahirî vasıtaya istersen dua et. Çünki o nimet onun eliyle size gönderildi."
ben sunu bilir sunu soylerim.allahin yarattii hangi kul olursa olsun peygamber dahi olsa allahin cok sevdigi kul yoktur bence allah tum kullarini sever kullar ihanet eder yanlizca.onun icin peygamberlere saygi gosterebiliriz ama allahla aramizi araci edemeyiz.bunu temel alan insan bilirki allah peygamberleri sectigi halde araci koyamazsak evliya dediklerimiz kimki allahla aramiza araci olsun.az mantik ve kuran okumak lazim.
Sırf fettuhlaçılar sadeleştirme adı altında bu kitabı kendine çeviriyor diye bu kitabı yargılamak doğru olmaz... ayrıca nurcular kutsal kitabı felanda değildir zira nurcular diye birşey yoktur... risale-i nur talebeliği vardır... bu kitabı kamil manâda anlayabilmek için üstadla emanuel karaso arasında vuku bulan vak'ayı iyi mukayese etmek lazım gelir: Bir gün Yahudi emanuel karaso destek almak maksadı ile üstadın yanına varır... görüşmek bir saat dahi sürmez... niye görüşmenin bu denli kısa olduğu karasoya sual edilince: Az daha beni de müslüman edecekti cevabını verir... kur'an ı kamil mânada anlamanın yolu iyi tefsirlerden geçer... doğru olmayan pekçok tefsir mevcuttur lakin doğrusu alimliği kanıtlanmış ehli sünnet kimselerin tefsirleridir... üstadı anlamak için öncelikle iyi bir Osmanlıca bilmek lazım gelir... Osmanlıca, Anadolu türkçesi ve Farsça'nın birleşimi bir lisandır lakin arasonda ufakta olsa arapça'da mevcuttur... misal vermek lazım gelirse: bugün biz türkler lisanımızda cidden kelimesini konuştuğum kelam gerçektir manasında kullanırız... lakin bu kelime orjinalinde yani arapçasında çok manasında kullanılır... bu sebeb ziyadesiyle öncelikle osmanlıcayı günümüz Türkçesi kadar iyi bilmek ve dahi daha iyi bilmek lazım gelir... gelelim sözde "sadeleşme" mes'elesine risaleyi sadeleştirmek demek onu değiştirmek demektir... zira verdiğim Misal de de olduğu üzere o dönem lisanıyla farklı bir manaya gelen kelam günümüz kelamı olan haliyle çevrilebilme riski vardır... bu sebepten ötürü sadeleşme bir nevi batıllaşmadır... Yani size tavsiyem bu kitabı orjinalinde haliyle okuyunuz...
