Laf ebeliğidir. aldatma aracıdır çünkü retorik doğruyu yanlış, yanlışı doğru kabul ettirebilecek güçte bir sanattır. Retorik kendini bilmeyen kötü niyetli kişinin elinde bir aldatmacadır. Retorik kullanım şekliyle zihni yönlendirir olmayacak şeyi oldurabilir, kitleleri zarar uğratacak fikirleri kabul ettirebilir. Bu yüzden politikacı be liderler retoriği iyi kullanırlar ve bu yüzden toplum aptalca düşüncelere manipüle olarak onay verir. ikna aracıdır. Toplumun bir kısım düşünceleri liderlerin ve öne çıkan kişilerin retoriğindem kaynaklanır.
Denizleri ikiye ayirip insani su ustunde yuruten Buyu. Mucize diye bir sey yoktu ama retorik vardi. Hala da oyle. Hicbir sey degismedi. sadece sairler ve tiyatrocularin kullandigi bir buyu olabilirdi ama insan doyumsuzdu.
Belâgat olarak da anılır. Etkili konuşma ve ikna etme sanatıdır. Yedi özgür sanattan bir tanesidir. Yüksek kültür içinde ve bilim dünyasında önemli yeri olsa da retorik, sofistler tarafından farklı amaçlarla kullanılmış ve sokratesin tepkisine sebep olmuştur. Sokratesin tepkisi retorik sanatına değil, bu sanatı farklı amaçlarla kullanan sofistlere idi. Sokrates, platon ve aristoteles; sofistlere karşı ömür boyu mücadele verdiler.
sofistlik hakkında detaylı bilgi için (bkz: sofist)
şiirde anlamdan çok söyleyişe önem vermektir. (şiir dışı tanımı da vardır lakin o tanım hiç ilgimi çekmiyor)
Hilmi Yavuz da değinmiş bu meseleye.
Türk şiir tarihini okuma konusunda bir kriter önerisi: Retorik / lirik sorunsalı
Türk Şiiri Tarihi nasıl ve hangi kriterlerden yolaçıkılarak dönemselleştirilmeli? Bildiğim kadarıyla, dönemselleştirmeler, özellikle tarihsel (belki de zamansal demek daha doğru!) kriterlere göre (Mesela: islamiyetten Önceki Türk Şiiri, Osmanlı Divan Şiiri, Tanzimat Şiiri, Servetifünun Şiiri, Cumhuriyet Dönemi Türk Şiiri vb., gibi...) ya da şiirin üretildiği toplumsal tabakalaşmalar, kriter alınarak (Mesela: Halk Şiiri, Divan Şiiri vb., gibi...) yapıldı.
Bu yazımda, ben, Türk Şiiri Tarihini, bu defa, daha farklı bir kriterden yolaçıkarak dönemselleştirmek ve böylelikle, Türk Şiiri tarihini, bu dönemselleştirme bağlamında daha farklı okumalara açmak imkanlarını denemek istiyorum.
Bu okuma için önerdiğim kriter, bir kavram çifti; bir ikili karşıolum (binary opposition)! Kısaca, Retorik/ Lirik karşıtlığı! Bu kavram çifti bağlamı, bana öyle geliyor ki, Türk Şiiri Tarihini yapısal ve eşzamanlı bir okumaya açarak, daha kuşatıcı bir tarihyazımına imkan hazırlayacaktır.
Önce Retorik ve Lirik kavramlarını açıklamak gerekiyor: Retorik kavramını, Aristotelesin kullandığına yakın (ama ondan farklı!) bir anlamda kullanıyorum. Aristoteles, Retorikin Birinci Kitapının Birinci Bölümünde, Kanıtlarla inandırma tarzları retorik sanatının özüdür, der. Elbette Aristoteles, Retoriki, şiirle doğrudan ilişkilendirmiyordu; şiir, Poetikanın konusuydu elbet. Retorike yazdığı Giriş yazısında Friedrich Solmsen, Aristotelesin bu iki eserinin (Retorik ile Poetikanın), birbirine koşut çizgilerde ilerleyen ya da birbirini tamamlayan yapıtlar olduğu[nun] pek düşünülemez olduğunu söyler ve [E]le alındıkları düşünce tarzına bağlı olarak, karşılıklı ilişki içinde olabilirler de, olmayabilirler de, der.
Ben, bir kavram olarak Retoriki, gene de hitabet sanatının değil de, şiirin, Aristotelesin deyişiyle söylersem, dinleyenlerin coşkularını uyandırma gücüne ve bir hakikati, ya da sözde hakikati inandırıcı kanıtlar yoluyla tanıtlama gücüne başvurulması biçiminde anlıyorum; her ne kadar inandırıcı kanıtlar konusunda Aristotelesin, meseleyi, diyalektikle ilişkilendirmesi, benim Retorik tanımımla bağdaşmasa da! Bu bağlamda ele alındığında, mesela Namık Kemalin
Görüp ahkamı asrı münharif sıdk ü selametten
Çekildik izzet ü ikbal ile babı hükumetten
beytiyle başlayan Vatan Kasidesi, dinleyenlerin coşkularını uyandırmaya yönelik bir retoriği; Nazım Hikmetin Berkeley şiiri ise, bir hakikati ya da bir sözde hakikati inandırıcı kanıtlar yoluyla tanıtlamaya yönelik bir retoriği dilegetirir.
Lirik ise, retorikten arınmış, bir düşünceyi dilegetirmeyen, anlamı geriye iten şiirdir. Mallarménin o çok bilinen !şiir kelimelerle yazılır;fikirlerle değil! sözü, belki de Lirikin en kısa ve kestirme yoldan ifadesidir; Haşimin Şiir Hakkında Bazı Mülahazalar başlıklı yazısı ise, deyiş yerindeyse, Lirizmin Manifestosu! Lirik şiire, Rahip Brémondu izleyerek Saf Şiir veya Halis Şiir (La Poesie Pure) de diyebiliriz.
Retorik/Lirik sorunsalı, ikili bir karşıolum olarak, bir arakonumu da barındırır: Belagat (Eloquence)! Belagati de, ne tam anlamıyla Retorik ne de tam anlamıyla Lirik olamamış şiir türünü nitelemek için kullanıyorum. Belagat, şiirde düşüncelere yer veren, ancak, bu düşünceleri edebi formatlar içinde (mesela metaforlarla) dilegetiren şiirlerdir. Yunus Emrenin Çıktım erik dalına anda yedim üzümü diye başlayan Şathiyyesi, tasavvufi kavramların (Şeriat, Tarikat, Hakikat), sırasıyla erik, üzüm ve ceviz gibi, meyve metaforlarıyla ifade edilmişlerdir: Dolayısıyla bu Şathiyyeyi bir Belagat örneği saymak yanlış olmayacaktır: Geçerken belirteyim: Rahip Brémond, belagatli şiirleri, şiir saymaz; onlarda düzyazısal güzellik (beauté prosaique) bulur.
Retorik şiir, aslında, edebi sanatlara başvurmadan yazılmış manzumelerdir; birtakım ahlaki, siyasi, ya da felsefi düşünce ve görüşlerin dilegetirildiği manzumeler! Divan şiirimizin kaside ve mesnevi türü, retorik şiirlerdir. Nabinin Hayriyyesi gibi! Kasideler de, Aristotelesin ifadesiyle, dinleyenin değilse de, kimin için yazıldı ise onun coşkularını uyandırmaya yönelik bir retoriği işaretler. Bunlar, içerdikleri bu tür düşünceler dolayısıyla Hikemiyyat sayılmışlardır.
Retorik kelime anlamı olarak güzel söz söyleme, hitabet sanatı, belagat anlamına gelmektedir.
Dili ikna etmek için kullanan sanatlardan biridir.
Antik Yunan'da MÖ 5. yüzyılda Sokrates çevresindekiler tarafından kullanılmış olan bu kelime, ilk kez Platonun Gorgias adlı eserinde geçmiştir.
tuhaf ama argoda geyik tabirine denk düşüyor. yani şöyle demez miyiz '' ee,sıktı artık şu anadolu futbol devrimi retoriği '' kaldır onu koy geyiği,uydu mu,uydu.
Aristoteles'in Retorik tanımı; Belli bir durumda elde var olan inandırma yollarını kullanma yetisi.
Retorik'in 3 ana ayağı vardır;
*Konuşmacının kendi karakteri
*Dinleyici grubun karakteri
*Konuşmacının sözü kullanımı
3 farklı retorik vardır;
a) Politik Retorik: Uygunluk uygunsuzluk üzerine kuruludur. Amaç karşıdaki topluluğu ikna etmektir. ikna etme sayısal verilerle vs. ile yapılmaktan çok duygusal yöne hitap edilir. Knuşmacı duygularıda işin içine katar. Siyasilerin kendi yapıp ettiklerini meşrulaştırma olayıdır.
b) Adli Retorik: Savunma-suçlama arasındaki belirlenimlerle işleniyor. Duygusal boyuta hitap çabası yoktur. Kullanılan kanıt, belge ile eylemin haklılığı anlatılmaya çalışılır.
c) Törensel Retorik: Açılışlar, yıl dönümleri, dini-milli bayramlarda yapılan geniş halk kitlelerine yapılan hitaplardır. Daha çok birlik beraberlik aidiyet duygularını pekiştirmektir amaç. Konuşmayı yapan kişiye bağlı olarak yapılan konuşmada başka birine vs. mesaj gönderme olabilir. Sadece konuşmayla sınırlı değildir törensel retorik. Bütün ritüelleri içerir. Örneğin; Şehit cenazeleri - bir mesaj verme olayıda segilenir. Sünnet törenleri, asker uğurlama törensel ritüller arasında verilebilecek örneklerdir.
Retorik sanatının tek gerçek öğesi olarak inandırma tarzları'nı ileri sürerken aristoteles, mantıksal uslamlamada retorik'i dayanır görmek istediği çabaları kasteder. Yani retorik, mantık bilimi ile politikanın etik dalının bir bileşimidir ve kısmen diyalektiğe kısmen de sofistikusavurmaya benzer.
platon ise, retoriği -"bu inandırma ustasının-, onu uygulayanlar, hakikat bilgisine ya da saygısına sahip olmaksızın inandırma yollarını aradıkları için, reddeder. Kendi üstünlüğünü kurmaya çalışırken kalabalığın hoşuna gitmeyi amaçlayan hatip, iktidar arzusunun kölesidir ve tamamen sahte değerler düzeni içinde iş görür, der.
