bi ucunda cimento fabrikası, bi ucunda kirec fabrikası bulunan kırklareli ilçesidir. nedense ısrarla yerinde saymaktadır. vize ile kıyaslanınca sadece emekli insanların yasadıgı sessiz bir kasaba oldugu düşünülebilir.
sekizbin nüfusuna karşın kasaba genelinde 60 a yakın sayıda meyhane bulunmasıyla ve meyhaneciliğin revaçta bir meslek olduğu, hepsininde iyi derecede iş yaptığını düşünürsek; eninin enceğinin içtiği, kasabadaki çimento ve kireç fabrikaları yüzünden çatıların gri renklere büründüğü, sokaklarında kızanların cirit attığı kırklareli ilinin şirin ilçesi.
kırklareli'nden geçen eski edirne-istanbul yolunun geçtiği, en kestirme lüleburgaz üzerinden gidilen, poyralı köyündeki bir lokantadan * (buradan demirköy ve iğneada'ya giden yol ayrılır) yanında soğan ve acı biber salçasıyla sunulan enfes kasap köftesini yediğim ilçe.
pınarhisar meslek yüksek okulunun bulunduğu yer. ufak şirin bir meydanı, sürekli öğrenci sikmeye çalışan açgözlü insanlarıyla beraber. sanırım hayatımın aşkını bulduğum yer olabilir. olmayabilirde.
iğneada'ya gitmek için geçtiğim kırklareli ilçesidir. hem köyümsüdür. hem şehrimsidir. istanbul'a bağlı olmayan her ilçenin klasik özelliklerini taşır.
doğup büyüdüğüm ilçe. öncelikle çok küçüktür ve buradaki her insan birbirini mutlaka tanır. kişi başına düşen motosiklet sayısı 2 dir. ayrıca belediye başkanı veteriner olmasına rağmen sokaklarında köpekler cirit atmaktadır. beğenilen köfteyi yapan zahit çalış'tır. dükkanının ismi de ''çalış köfte salonu''dur. sessizdir, sakindir, tam bir emekli yeridir, suç oranı neredeyse %0 dır ama hemen her trakya bölgesinde görülen dedikodu alışkanlığı malesef burada da mevcuttur. ama her şeye rağmen memlekettir.
trakyanın güzel ilçelerinden biridir sakin bir yerdir kızları çok güzel olur ayrıca Erdil Yaşaroğlu tarafından dünyanın en büyük karikatürü çizilmiştir.
