toplu taşıma araçlarında ömür tüketen insanların zamanla edindiği ve kamunun hayranlığı ile takdirini kazanmış davranışlar bütünüdür. Örneğin durak insan kaynarken otobüsün ön kısmında biriken kalabalığa 'hadi beyler arkalar boş' demek, misalen; ineceği belli olan kişi rica etmeden düğmeye basan ya da otobuste tutunmadan dengede kalabilen insandır.
otobüs ne kadar sallanırsa sallansın, ne kadar fren yaparsa yapsın asla duruşunu bozmayan insanlardır. bir ayak diğerinden biras daha önde durur, bir elle tutunur ve diğer eli ya cebindedir, ya da saçlarıyla oynamaktadır. bütün kalabalığa rağmen, genelde aynı duruşu tuttururlar.
gavur amı sıcaklarının yaşandığı bir yaz günü, otobüse ilk durakta, 5-6 kadınla birlikte tek erkek olarak binildiğinde ve otobüsün tüm camları kapalıyken o tüm camları açma karizması.
sesi soluğu çıkmayan güzel kızın dur butonuna bastığı halde kapının açılmaması akabinde ne yapacağını bilmez bir halde heyecan yaptığını anlayıp kızın yerine ''kaptan orta kapı'' diye bağırmak.
en çok, iki tutunma direğine asılıp kol kaslarını, koltuk altı kıllarını ve nasıl teke gibi ter kokabildiğini gösteren artizleri severim. karizmada guru kıvamındadırlar.
Hiçbir bayan yolcunun açamadığı sürgülü camı açan atak yolcu. O hamle sonrası "artık o eski ben yok" gibi yaşamsal kararlar almasınada vesile olur. Kafasında büyüttüğü o sıradan olay bokuna bakışlarıda değişir. (gözlemleyin)
