yeniliğe, çağdaşlığa kapalılık, fazla tutuculuk, fatih devrindeki profesyonel ordularının artık olmaması.
en eğitimli kesmi din adamları olan bir devlet düşünün.
günümüzde de inovasyon, bilim, teknoloji yerine osmanlı, ecdad, kılıç, fes vb. konuları konuşursak, geçmişe sürekli takılırsak gram yol katedemeyiz. sonumuz yine aynı olabilir. bunları konuşan siyasi pek göremiyorum nedense.
Kötüye gidiş, dönemin en eğitimli kişileri olan din alimleri (ulema) tarafından dinden uzaklaşmaya bağlanmıştı.
Herkes Müslümanların refah içinde yaşadığı Asrı Saadet dönemine geri dönme peşindeydi.
Bunun için Peygamber dönemindeki örf ve adetler ile hukuk ve devlet düzenine geri dönülmesi gerektiği yanılgısına düşüldü.
Bizim Allah’ımız var düşüncesiyle Allah’a daha çok dua ederek sorunların çözüleceği zannedildi.
insanlar kendi yaptıkları hataları dua yoluyla Allah’a havale ederek sorunu O’nun çözmesini beklediler.
islam dininin bu yanlış yorumu, halkı taassuba sürükleyerek toplumun bilim, eğitim ve üretimden tamamen kopmasına neden oldu.
Bu açmazda “dış güçler”den alınan borçlar verimli kullanılamadı.
Paranın önemli bir kısmını önceki borçları geri çevirmek için kullanılıyordu.
Geri kalan para ise maalesef üretime yönelik yatırımlara harcanamadı.
Çünkü padişahın tahtını koruyabilmesi için etrafında onu destekleyecek yandaşları beslemesi gerekiyordu.
Osmanlı devletinde rüşvet, yolsuzluk, komisyon, adam kayırma, israf almış başını yürümüştü.
Borç parayla devletin ihtişamını göstermek adına boğazda saraylar yapılıyor, para betona gömülüyordu.
Sonuç itibariyle azaltılması gereken borçlar, yeni borçlanmalarla sürekli arttı ve Osmanlı borcunun faizini ödeyemez duruma geldiğinde de battı.
Osmanlı Devleti, 10 Ağustos 1920’de imzalanan Sevr barış antlaşmasıyla da tarih sahnesinden silindi.
Osmanlı’nın yenilgilerinin ana sebebi, bilim ve teknolojide çağın gerisinde kalmasıydı. Bilim ve teknolojide geri kalınca verimli üretimden kopmuş böylece uluslararası rekabette geri kalarak dışa bağımlı hale gelmişti. “Dış güçler” işte bizim bu zafiyetimizden yararlanıyordu.
Osmanlı'da 16’ncı yüzyıldan itibaren paranın değeri hep düştü.
Fiyat artışları ve yüksek enflasyon halkın omuzlarına bindi.
16’nıcı yüzyıldan itibaren devlet, para bulabilmek için sürekli vergileri artırdı.
Böylece toplumu ayakta tutan köylü ezilmeye başladı.
Osmanlı, 17’nci yüzyılda ise büyük bütçe açıklarıyla karşılaşmaya başladı.
Bütçe açığını kapatmak için borç arayışına girdi.
1784'te Fas'tan, 1789'da da Flemenk'ten borç istediler.
Bu girişimler sonuçsuz kaldı.Osmanlı, borç para bulamayınca, paradaki altın gümüş oranlarını azaltıp paranın ayarını düşürdü.
Gümüş miktarı azalan paralar o kadar incelmişti ki halk arasında “paraya pul oldu” deyişi türedi.
Sonunda para yokluğu Osmanlı'yı Batı karşısında diz çökmeye mecbur etti.
1838'de ingiltere ile imzalanan Baltalimanı Ticaret anlaşması, Osmanlı'yı açık pazar haline getirdi.
Açık pazar haline gelen Osmanlı giderek üretimden koptu; tüketim toplumu haline geldi.Böylece kötüye gidiş daha da hızlandı.
Padişahlar çareyi Galata Bankerleri ve dünyaca ünlü tefeci Rothshild ailesinden borçlanmakta buldu.
Borç ödemekte sıkıntılar yaşanmaya başlayınca bankerlerde büyük devletlerin garantisi ve denetimi olmadan yeni borç vermeye yanaşmadılar.
Bu sefer devreye 1854'ten itibaren ingiltere ve Fransa gibi Avrupa devletleri girdi.
Her borç aldığımızda yeni tavizler vermek durumunda kalıyorduk.
1856'da yabancı sermaye yatırımlarına izin verildi.
Böylece yabancılar memlekette işe yarar ne varsa satın almaya başladılar.20 Aralık 1881'de Avrupalı alacaklılarla Duyunu Umumiye idaresini kuran Muharrem Kararnamesi imzalandı.
Doğu Rumeli’den alınan vergilerle tuz, tütün, alkol, ipek, balıkçılık ve damga vergilerinin tahsili Duyunu Umumiye idaresi'ne bırakıldı.
Avrupalı devletler Osmanlı'nın en temel gelirlerine el koyunca kesenin ağzını tekrar açtılar.
Çünkü artık borç ödemesini garanti altına alan denetçi bir kurum vardı.
Kesenin ağzı açılınca II. Abdülhamit, 1877, 1886, 1888, 1890, 1891, 1893, 1894, 1896, 1902, 1903,1904, 1905, 1908 yıllarında tam 13 defa daha borç anlaşması imzaladı.
Her yeni borç, durumu daha da kötüleştirdi.Osmanlının sorunu, bilim ve teknolojiden kopması sebebiyle yaşadığı üretimsizlikti.
Üretimsizlik nedeniyle oluşan dışa bağımlılık ve bunun bir sonucu olarak kaybedilen savaşlar, artan vergiler, hayat pahalılığı ve enflasyon olarak halkın sırtına binmekteydi.
istanbul'u fethettikten sonra Bizans'ın mirasını tevarüs etmesi ve aynı kokuşmuş müesseselerin devlet yapısını dinamik tutamamalarıdır. inebahtı'dan sonra yapılan herşey mevcudu korumak ve çöküşü yavaşlatmak üzerinedir.
- Rönesans
- Martın luther'le başlayan Protestan hareketi
- Coğrafi keşifler
- Fransız ihtilali
- Milliyetçilik akımı ile Osmanlıcık politikasının çökmesi
Kısacası Avrupa'nın yükselişi otomatikmen Osmanlı'nın yıkılmasına sebep oldu.
Sistemin başları kendilerine rakip gördüğü krallıkları ortadan kaldırıp daha rahat kontrol edeceği bir yönetim biçimi getirmek istediği için. Kimse bu sistem daha kötü ya da iyi diye kaldırmadı ve getirmedi. Kitlelerin kontrolü için yine değişecek.
Ebleh yobazların mason paşalar filan diye saçmalayarak cevab vermeye çalıştığı sorudur.
Niye ki Osmanlının batılılaşma çabalarına ayar oluyor, o yolda hizmet verenleri kötülüyor götü boklu cahiller...
insan bunlar gibi cahil olursa sanır ki Osmanlı batılılaşma işine pek bir istekle, güle oynaya girişti, eski düzenini sürdürmeyi hiç denemedi!
Ulan cahiller, Osmanlı eski düzenini sürdürmek için haddinden fazla çaba sarf etti ve bu yüzden 19. Yy'ın başında yıkılmanın eşiğine geldi. Osmanlıyı kurtaran, ona bir yüzyıl daha kazandıran şu kötülediğiniz mason paşalar oldu.
ilk olarak 1450 yılında gutenberg tarafından uygulanan basım tekniği ile çalışan matbaa makinesi sadece 43 sene sonra yahudiler tarafından istanbul'a getirildi ve bu yeni basım tekniği ile ilk kitaplar basıldı osmanlı'da...
ardından 30 sene sonra sonsino ailesi italya'dan getirdikleri matbaa makineleri ile istanbul'un ilk matbaasını kurdular.
daha sonra nasi'ler de kendi köşklerinde bir matbaa kurdular.
lakin bu matbaalarda basılan eserlerin tamamı ibrani dilinde ve dini kitaplardı.
yahudilerden sonra ermeniler, rumlar da matbaa işine girdiler. onlar da harıl harıl kitap bastılar.
tam 234 sene...
dile kolay tam 234 sene boyunca osmanlı'da yahudiler, ermeniler, levantenler ve rumlar kendi dillerinde eserler basmış, çoğaltmış ve satmışlar, ama türk ve müslüman teba kendi dillerinde basılmış bir esere sahip olamamıştır...
nihayet 234 sene sonra ibrahim müteferrika adlı bir şahıs çıkmış, ilk müslüman matbaasını kurmuştu.
kurmuştu lakin kurduğu matbaada sadece 17 kitap basabilmiştir.
ibrahim müteferrika'nın 17 kitap basıp vefat etmesinden sonra geçen 50 sene boyunca ise sadece 1 kitap basılabilmiştir...
kısacası osmanlı, 19. yüzyılın başına kadar hiç kitap basamamış desek yeridir.
düşün, 1450 ile 1800 arasında 350 sene var.
avrupa bu 350 sene boyunca kitaplar basarken, osmanlı'nın bastığı kitap sayısı sadece 20...
aman efendim hat sanatçılarımız işsiz kalmasın, ekmeklerinden olmasınlar, matbaa makinesi gavur icadıdır, şeytan icadıdır diye diye avrupayla aramıza 350 sene mesafe koymuşuz ve bugün avrupa'nın hala en az eser basılan, en az kitap okuyan ülkesiyiz.
osmanlı neden batmış.
mason paşalar yüzünden mi batmış?
masonlar osmanlıyı fransız kültürü ile batılılaştırmak istediği için mi batmış?
20. Yyda okuma yazma bilmeyen paşası olan bir devletten bahsediyoruz. Osmanlı-mısır savaşlarına katılan alman bir askerin anıları var (adamın adı moltke olabilir). Konya savaşinda osmanlı ordularının başındaki adam dünyanın düz olduğunu iddia ediyor. Adamların kadrosu bu.
Ingiltere araya girmeseydi ruslar hamit devrinde fişi çekmişti zaten.
