etrafımda olan insanlar habire birşeyler konuşuyor gülüyor dedikodu yapıyor hatta şakalaşıyorlar! ne tuhaf ben kendimi kimseye ait hissedemiyorum. ne içimde olan heyecanımı heyecanla paylaşacak kadar aitim ne de muhabbeti sollayacak kadar sahip!.. herkes eş dost akraba aile vs. huzur bulamadığım insanlarla dolu koca bir çevrede dinlenilmemek duyulmamak ya da anlaşılamamak ne tuhaf. hayata yabancı gözlerle bakmak insanları tanımaya çalışmak yeni doğan bir bebeğin yapması gereken şeyler oysa ki.. ben mi yabancılaşıyorum insanlar mı? yoksa bakışlarım mı yabancılaştıran beni.. yeni dostluklar oluyor anlık ve sonrası karanlık.. girmiyorum bulaşmıyorum. insanlar tuhafıma gidiyor artık. kağıtla kalemle konuşuyorum. cevap veremeseler de gözlerimin içine baka baka dinliyorlar beni.. işte bunu seviyorum sadece. arkadaşım dostum nefes bile almayan kalemim benim..
bu üşengeçlik beni öldürecek. gerçekten de. hayatımda hep kestirme yolları seçmişimdir. bir nevi ara sokaklar uzmanı diyebilirsiniz benim için. tecrübe yollarda öğrenilir dediler, dinlemedim. bacaklarımın taşıma kapasitesindeydi aklım. bu bacaklar bu bedeni 30 dakikadan fazla taşımaz fikrindeydim. sanki bu bedeni 27 yıl başkalarının bacakları taşımış gibi. kısacası dostlar, çağımızın hastalığına yakalanmışım, durumum da gayet ciddi. iç üşenme geçiriyormuşum!
sokakta yürürken kafanızı kaldırıp etrafa baktığınız oluyordur muhakkak. kaldırıyorum kafamı kaldırmasına da, bir kaç saniye sonra kafam aşağıya düşüyor yorgunluktan, öylesine bir bıkkınlık hissi. hem yorgun hem üşengeç, hem suçlu bir de utanmadan güçlüyüm.
dünya gitgide değişiyor, ama ağaçlar o sevdiğim yeşilin tonları değil, gökdelenlerin gölgesinde, gökler ağlamıyor ben ağladığımda, asit kusmasınlar diye üzerime, çiçekler o güzel kokularını paylaşmıyorlar benimle egzoz kokularının hakimiyetinde.
çağımızın hastalığına yakalanmışım, durumum da gayet ciddi, iç üşenme geçiriyormuşum diyor doktorlar. vay bana vaylar bana! Üşengeçliğimin resmi yalnızlıkmış.
not: hep üşengeçsin dediler bana ama sebebini hiç soran olmadı. işte herkesin içinde yalnız olmak böyle bir şey.
cok onemli bir farkındalıktır.eğer gerçekten yalnız hissetmeye başlanılırsa bu kişi için yeniden doğum ve iç yolculuğun başlangıcı gibi yorumlanabilir.
