yıllar sonra nette tesadüfen bulduğum alpay şarkısı. ilk defa kuzenin bekar evinde dinlemiştim. öyle yer etmiş ki aklıma, yıllar sonra kuzene sormuştum, "nerede o kaset?" diye. öyle bön bön yüzüme bakmıştı. internette aradım, youtube'da taradım ama bulamamıştım. bugün tesadüfen karşılaşmayayım mı? hayat ne tuhaf vapurlar filan.
Bir yaştan sonra "olsun" demek gerçekten zor geliyor insana. çünkü o çocukluğun, ilk gençlik çağının vurdumduymazlığı, umursamazlığı, zamanın herşeyi telafi etme gücü avcumuzdan kayıp gidiyor, artık yavaş yavaş hayatın gerçeğiyle yüzleşiyoruz ve "olsun" demek bir yerden sonra ağır gelmeye başlıyor insana, başaramadığı şeylerin farkına vardıkça, "olsun" demekle olmadığını gördükçe..
dinlenesi hatta tekrar tekrar dinlenesi bir pilli bebek şarkısı. sözleri sıradan, sığ gibi görünse de hayatın hiçliğini çok iyi bir şekilde anlatmaktadır aslında.
--spoiler--
Yorgun gecelerin ardından
Hep aynı yere dönerken
Islak sokaklar boyu düşündüm
Solmuş insanların yüzünden
Gülümseme beklerken
Tren yolları boyu düşündüm
Sanki yıllardır uzaktayım ben
Özlemlerin hep sensiz, derinden
Ama yalanlar görürüm hala
Burdan bakınca şu sonsuz dünyaya
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık
Erken ölümlerin ardından
Hep aynı yere dönerken
Islak sokaklar boyu düşündüm
Borcum varmış gibi kendimden
Gülümseme beklerken
Tren yolları boyu düşündüm
Sanki yıllardır uzaktayım ben
Özlemlerin hep sensiz, derinden
Ama yalanlar görürüm hala
Burdan bakınca şu sonsuz dünyaya
Olsun demek de zor artık
Çocuk düşlerimiz yok artık
--spoiler--
