bazı yazarların bunu bilinçli bir şekilde yazılarında uygulayıp, sonra insanlara salaksınız beni anlamıyorsunuz şeklinde tepkiler ürettiği boktan stratejidir.
iskender pala kitapları maalesef benim için. ikisini de * tamamlayamadım yarıda bıraktım çünkü çok ağır geldi ya da ben gerizekalıyım, bilemedim şimdi.
ortalığı birbirinden alakasız karakterler ile doldurup, yaşamları karabasana dönmüş insanları bir kitaba sığdırmak her babayiğidin harcı değildir. orhan pamuk kafamı zikmiştir afedersin.
kişisel gelişim kitaplarının tümü. efendim bu kitaplar gizemli tavsiyelerle doludur. kişinin kendi korkularının üstüne gitmesi gerektiğini ısrarla söyler.
- yusuf yüzüne ne oldu öyle?
+ sorma abi ya boşver.
- ne oldu anlatsana olum.
+ ya abi bi kitap okudum. kitapta korkularımın üstüne gitmem gerektiği yazıyordu.
- ee sen ne yaptın?
+ ben de bizim mahalledeki osman abinin üstüne yürüdüm. yüzüm gözüm dağıldı.
elif şafak-bit palas.
sen bütüün kitabı oku oku mavi metres filan de dur aha kitabın sonunda ne alaka noluyo diye kal. ya da ben anlayamadım kitabı basamadı kafam bilemiyorum.
hangi aklı başında bir insan bunu okuduktan sonra savunabilir ve bu saçmalıkları onaylayabilir?
böyle bir insanın ruh sağlığı hakkında ne düşünmek gerekir?
