Çünkü mutluluğu sınırlandırıyor herkes. Mutluluk insanların aklına direk olarak; para, aşk ve rahat yaşam olarak sınırlanmış. Elinizde olmayanların hayaliyle kederleneceğinize, şu anda sahip olduklarınızla mutlu olmayı öğrendiğiniz an hayata bakışınız değişecek ve daha mutlu insanlar olacaksınız ama büyük çoğunluğunuz bunu başaramayacak.
Millet olarak, mutsuzluğa yatkın hatta mutsuzluğu nerdeyse seven bir ırkız.
Evet, kolay hayatlarımız yok, ülke ve millet olarak bir dolu sorunumuz var kabul ama hayata ve birbirimize olumlu bakabilen, hoşgörülü, umutlu insanlar olmadığımız da aşikâr.
Hastalığını, sorunlarını, dertlerini allandıra ballandıra anlatan, en kötü hastalık benimki, en büyük dert bende diyen insanlar biz değil miyiz?!
öleceğiz, neyin anlamı olabilir?
diyelim ki şanslısın seni tamamlayan kişiyi buldun. öldüğünü göreceksin ya da o sizin öldüğünüzü görecek. diyelim aileniz. diyelim ki çocuğunuz, sizin öldüğünüzü görecek yine şanslıysak.
ne anlamlı? Hiç..
ne mutlu eder? geçici olan illüzyonlar mı? Hiç..
Okuyanlar iş bulamıyor okumayanlar vasıfsız diye asgari ücrere köle oluyor. Öğretmenler atanamıyor. Baba oğluna pantolon alamadı diye kendini asıyor. Atanamayan öğretmem intihar ediyor. inşaat mühendisi asgari ücret almamak için dönerci açıyor.
Her bir gencin gelecek kaygısı var hepsi bunun stresiyle yaşıyor.
Bu ülkede ya doğuştan zengin olacaksın ya da dayıların olacak yoksa herkes tabi mutsuz olur.
Diğer herkes mutlu olduğu için. Bir ölür üzülür, bir doğar sevinir insan. Herkesin çok mutlu olması için çok üzülmesi gerekir yaşamın dengesi bu. Kimse tamamiyle mutlu veya mutsuz değildir.
mutluluğu kaybetmedikçe insanlar mutlu olduklarının bile farkına varamıyor. umutlar da yarına kalıyor sanırım.
yaşam kaygısı, sosyoekonomik düzensizlik, korkuların önüne geçememe, geçim derdi, gelecek kaygısı bu sebeplerden dolayı insanlar kendine vakit ayıramıyor maalesef.
asıl bomba internetin aynı zamanda televizyonun koca bir yalan makinesi olmasından dolayı insanlar başkalarının hayatlarına özene özene yıllarını geçiriyor. o mecralarda herkes mutlu veya öyle görünüyor.
Geçenlerde integram çökmüş millet iktehar ediyordu. Neden sahte mutlulugunu paylasamadigi yada başkasının paylaştığını göremediği icin. Bırakın bu ayakları. O sosyal medyada en mutlu benim en güzel şeyler bende bak gördün mü ben buraya da gittim falan filan. Sonra millet olanları gerçek sanıyor ve ben neden yapamıyorum. Ben neden yiyemiyorum. Diye kukuma kuşu gibi düşünüyor.
