ırak'ta insanların kafasından aşağı bomba döküldüğünü görürsün, evsiz yurtsuz yetim bırakılmış gazzelileri görürsün, mahallede çöp konteynerinin etrafında su arayan köpekleri görürsün, birini canından çok seversin sonra ondan kazık yersin. her şeyin aslında ne kadar değersiz ve anlamsız olduğunu, insanların ne kadar çıkarcı olduğunu anlarsın, artık bu kadar yükün altında neye üzüleceğini de şaşırırsın, elinde olmayan sebeplerle hızına yetişemediğin bir külfete üzülürsün.
bunun bir de canı bir şey isteyip de ne yiyeceğini bilmemek hali vardır. o buzdolabının önüne gider gider gelirsin, canın ister ama ne bilemezsin...
genelde iki ruh hali de aynı insanda nükseder....
Yıllardır içinse bulunduğum durum. Olm çok üzgün ve dertliyim ama biri gelip anlat diyince anlatacak birşey de bulamıyorum. Çok üzgünüm ama niye amk. Nedenini bulsam bu kadar üzülmezdim herhalde lan, bulsam Mutlu olurdum hatta.
