evden dışarı çıkıyorum, kendimi sahtekar gibi hissederken rahat olmamı beklemeyin benden. allah'ım o kadar fazla uykusuzum ki; kendimi ömür boyu hiç uyumamış hissediyorum. sonra yolda andaç'ı görüyorum. andaç liseden tanıdığım. onu dört yıldır tanıyorum ama sadece selamlaşıyoruz. belki bir kez konuşmuşuzdur, belki de hiç. beni görüyor ve selam veriyor, selamını alıyorum ve yoluma devam ediyorum. bir an için her şeyi unutup andaç'tan niçin nefret ettiğimi düşünüyorum. bir insanı yıllar sonra düşünürsünüz ve ben bu mahluktan nefret ediyorum dersiniz, sonra niçin nefret ettiğinizi düşünürsünüz ama asla aklınıza gelmez. çünkü nefret etmek istersiniz.
aslında andaç'la olan trajedimiz tamamen tek taraflı. lütfen ben bunları anlatırken bana salak muamelesi yapmayın. andaç hayatımda duyduğum en güzel erkek ismiydi. ve oğlum olursa ona andaç ismini koyacağıma yemin edebilirdim. ama sonra ben onunla, yani andaç'la tanışıyorum. andaç pelin'le tanışıyor, pelin benimle tanışmıyor. ben pelin'i seviyorum, andaç da pelin'i seviyor. ama pelin, andaç'ı seviyor. sonra işte ben andaç'tan nefret ediyorum. sonra da bu isimden.
yaşadığımız şu çağda normal hale gelmiş eylemdir, halbuki anormaldir. ama öyle içimize işlemiş ki kötülük, nefret, öfke, kin, kıskanclık; onları barındırdıgımızın farkında bile değiliz, bilinçaltımızın en kuytu köşesine saklanmış bizi sinsice yönetiyorlar bu hain köpekler.
peki nasıl oluyor da yerleşiyor bu alçak deyyuslar bizim ruhumuza? insanın dogasında mı var nefret? yoksa zamanla hayatı deneyimleyerek ve tecrube kazanarak mı ögreniyoruz nefret etmeyi? ya da her ikisi de mi?
zor soru.
ama kuşkusuz bize gerek okulda gerek aile içinde verilen egitimin cok büyük etkisi var bunda. öyle bir egitimden geçeriz ki; kendi ulusumuzdan, dinimizden olmayan veya herhangi bir şekilde renk uyusmazlıgı yasadıgımız insanlara karsı nedensiz bir nefret besleriz. önyargılarla dolarız daha körpe bir cocukken. zerkederler bize bu zehri. ve ne yazık ki cogumuz ömrü boyunca bu zehri vucudunda tasır ister istemez. - bu yazının yazarı da bu sorundan muzdariptir.-
peki nasıl olur da bu nefret illetinden kurtuluruz?
baya zor soru.
fantastik bir cevabı var bu sorunun.
gün gelir de ulus devlet, kapitalizm ve din kavramları hayatımızdan cıkarsa işte o vakit insanlık huzura erecek, sonsuz mutlulugun kapısına işte o an varacaktır.
john lennon'ın imagine'da bahsettigi gibi yani, üstad a saygılarımı sunarım.
başlayınca ardı arkası kesilmeyen eylem.
önce birinden nefret edersin, sonra hayattan, sonra kendinden, sonra her şeyden.
çıkalamayacak dipsiz bir kuyudur.
kişinin kendisini yormasından başka bir şey değildir. önemsemezsin olur biter, nefret öc alma hissi uyandırır, takıntıya kadar yolu vardır.. oysa ne gerek var hayatında gereksiz şeylere yer verip düşüncelerin dahi olsa olmadık olaylarla meşgul etmeye..
insanı yer, bitirir. Tek isteğim onu öldürüp intikam almak. Ama biliyorum ki öldürsem bile içimdeki bu nefret Sönmeyecek. Her gün üçüncü sayfada karısını 55 yerinden bıçakladı tarzı haberlere çıkan adamları şimdi çok iyi anlıyorum.
bir özgürlüktür. biz insanız. düşünebiliyor, karar verebiliyoruz. insanlar ve olaylar üzerinde fikir yürütebiliyoruz. sevdiklerimiz var. nefret ettiklerimizin olması da normal...
örneğin, '' fenerbahçe' yi seviyorum '' diyen birinin düşüncesinde özgür olduğunu kabul ediyorsak, '' fenerbahçe' yi sevmiyorum '' diyen birinin de düşüncesinde özgür olduğunu kabul edebilmeliyiz.
biz başkası değiliz. başkası da biz değil... herkes aynı kişiyi, şeyi sevmek zorunda değil: işte insanlar bunu anlayamıyor bir türlü.
insanın kendine yaptığı en büyük kötülüktür nefret etmek zira kişiye hiçbir artı getirisi olmamakla birlikte değmeyecek kişiler için kalbe de büyük zararlar verir.
hayatta en önemli duygulardandır. nefret edilecek bir şey varsa ortada; insan, ondan nefret edebilmeli.
(bkz: nefretin sahtesi olmaz)
önce çok seversin bir şeyi, olayı, insanı... koşarsın ona. yaşamak istersin tekrar tekrar. yaşayamazsın. yaşatmazlar. istersin o şeyi, her neyse işte. ulaşamazsın. ulaştırmazlar. yavaş yavaş soğursun. yorar çünkü. yorgun düştükçe, çırpınışların bir işe yaramadıkça, o engelleri aşamadıkça sinirlenirsin. sinirlenirsin. nefret edersin. yine de çırpınmaya devam edersin. aptalsın. bir dur artık, nefes al. çünkü;
(bkz: hayat kısa, kuşlar uçuyor)
Yoğun olarak sahip olduğum bir insanın sahip olduğu muhtemelen en yoğun ve kuvvetli duygudur. birisinden. Bir şeyden gayet kolaylıkla nefret edip öldürebilirim, yaşam biçimim bile olabilir.
