bugün çalıştığım iş yerinde 10. yılımı kutladım. direktörüm bana plaket verdi.* aslında 10 yıldan daha fazla oldu. ama iş prosedürleri gereği ancak kutlandı diyebiliriz. neler hissediyorsun dersek? aslında değişik bir duygu hissedemiyorum. uzun bir süredir aynı yerde çalışıyorum. çok farklı işler yapmış olmama rağmen, gerçekten neler hissettiğimi tarif edemiyorum.
ilk girdiğimde en alt pozisyondaydım, şimdi yönetici olarak arkadaşlarıma destek olmaya çalışıyorum. iyi mi yapıyorum? kötü mü? onu gerçekten bilemiyorum. sadece iyi yapmayı umut ediyorum!
bugünkü törende şunu hissettim, benim gibi dört arkadaşım daha vardı. sanıyorum giderek yaşlanıyoruz. zaman çok hızlı geçiyor, umarım faydalı şeyler yapıyoruz ve insanlara az da olsa bir yararımız dokunuyordur...
sanki herkes, yani tanıdığım herkes benden bir şey bekliyormuş " ee hadi artık" dercesine bir şeylerimi bekliyormuş gibi, çoğu zaman stresli hissediyorum. ama hiç alakası yok. yani aslında kimsenin bir şey beklediği de yok, kimsenin umurunda da değilim açıkçası. bu benim umurumda oluyor mu olmuyor mu onu da bilmiyorum. ki bu umurunda olmama meselesi normal aslında. asıl mesele bu değil. mesele, kendinin kendinden emin adımlar atıp atamadığı durumdur. pazartesi günü mesela, yeni ingilizce kursum başlayacak. yeni ingilizce değil, yeni kurs. swh. ee ne alaka derseniz. son bir şarkı istiyorum işte. şöyle yeni insanlarla tanışacağım, belki de yeni hikaye yazılabilecek birisi. hiç umudum yok, hayalimin ya tersi çıkar ya da hiç çıkmaz ama insan bekliyor işte.
sanki bi jolenin icinde ilerlemeye calisirmis gibi hissediyorum. ben hizli olmak ve derin bi nefes alabilmek adina tum enerjimi kullandikca icinden cikmaya calistigim sey sadece ve sadece durarak bana hayatimin en buyuk direncini gosteriyo gibi..
suratımın ortasına sağlam bir yumruk yemiş gibi hissediyorum, öyle de bir ağırlık var. onun dışında özgür ve bir o kadar yalnız. biliyorum kimsenin umurunda değil bu ama olsun yazmak iyi geliyor.
ilginç,tam şimdi ne hissettigimi yazmak için sözlüğe girip hemen bu başlığı gördüm.
Rezalet hissediyorum. Boktan. Hiç bu kadar üzüldüğüm günler olmamıştı.
Sevildigim günler geride kaldı. Sevilirken de sevilmek istememiştim. Hayat boyu aileme bu yüzden dargın kalacağım galiba,öyle sevilmemişim ki sevgiden kaçtım. Şimdi derin karanlıktayim. Eskiden beni seven biri vardı ayrıldım diye kudurup her gün gördüğüm eskiden arkadaşım olan biriyle kiristiriyor. Ondan sonra beni seven biri daha oldu , hastalıklı ve saplantılı şekilde sevdi beni. Onu da terk ettim. Ama şimdi öyle yalnız öyle yalnızım ki neden hala hayatta olduğumu sorguluyorum. Canım babam ,keşke beni biraz sevip basardigim şeyler için beni takdir etseydin belki bugün kızım intihar edecek mi diye düşünmek durumlarında kalmazdin. Belki bende şu kısa hayatta mutlu olur yaşadığımı hissederdim. Bazı günler bulunduğum odada kendimi asmak istesem nereye asabilirim diye tavanı incelemezdim. Belki bu satırları gözümden yaşlar aka aka yazmazdim. Hayat benim için gittikçe zorlaşıyor sözlük. Artık ne yapacağımı bilemiyorum. Acılar içinde tavanı izliyorum her gün,nedenini ben bile bilmiyorum. Hiçlik içinde hayata veda etmek istemiyorum. Sevmeyi ve sevilmeyi ogrenememis olmayı istemiyorum. Benim bir amacım kalmadı kendime bir amaç bulamamaktan korkuyorum. Bir hayalim olmadan ölmekten korkuyorum. Son defa içten bir şekilde gülmeden, kahkaha atmadan,sevdiklerimle olmadan olmek istemiyorum. Sadece üzgünüm, karanlıkta kaldım. Beni aydınlığa çıkaracak küçük bir ışık arıyorum. Küçük ışığım, lütfen beni geç olmadan bul, aydınlat , aydınlat ki yarınları görebileyim.
