odamın kapısını kilitleyip ağlıyorum. iyi geldiğini düşünüyorum. arada annem sağ olsun kapıda beni yoklasa da...
ve ben bunları yapıyorum ya...hemen sabahında küçücük yaşlarda küçücük bedenleriyle kocaman kalpleriyle daha zor imtihanlar yaşayanları gördükçe bir kere daha üzülüyorum onlar için. ne zaman ağlasam onları görüyorum, her gözyaşlarımı gördüklerinde ağlamayın demeleri geliyor aklıma...sanırım, benimkiler dert değil diyorum sonra da...
