kronik olarak mutsuz olan insanlar, çevrelerindeki insanların da mutsuz olmasını ister. bu tarz insanlar acılarını ve hüzünlerini böyle bastırırlar. mutlu olan insanlara kesinlikle katlanamazlar. dikkat ederseniz bu tarz kişilerle diyaloglarınız hep gergin geçer. çünkü sizin de onun kadar mutsuz olmanızı isterler, değilseniz mutsuz etmek için ellerinden geleni yaparlar. bazen bu tarz kişileri hayatınızdan tamamen çıkarmanız en iyi seçenektir.
en büyük özellikleri ve ortak noktaları, mutluluklarının kendileri dışında gelişen olaylara endekslenmiş olmasıdır. ikincisi beklentilerinin hep çok üst düzey olması ve bunları gerçekleştirmek için yeterli doneye sahip olmamaları olabilir.
mutlulukları hep bir şeyler gerçekleşirse olacakmış gibi sakildir. gerçekleşmezse dünyaları başlarına yıkılır. bunu aşmak da çok zor. çocukluktan gelen bir oluşum. çok büyük bir ders, hastalık, ölümden dönme, travma sonrası belki bu mutluluk anlayışından sıyrılabilirler.
diğer insanların da mutsuz olmalarını istemeleri ne kadar doğrudur bilemiyorum. şahsen son derece karamsar bir insanım ama en mutsuz olduğum dönemlerde bile diğer insanların mutluluğu beni sevindirmiştir. istisna isem bile,
farkındalık sahibi olmaları, çok fazla okuyup düşünmeleri ve derine inip analiz edip çıkarım yapmalarıdır. mutlu olanlar bunları yapmayıp şamata ve geyik yapıyor zaten. adama '' varoluş felesefesine bakışın sartre' a mı yakın camus' a mı ? '' diye sorduğumda aldığım en iyi cevap '' onlar kim abi ? '' oluyor. öyle üzülüyorum ki...
