son zamanlarda benden oldukça uzak olan kavram. nedendir bilinmez bir türlü denk gelemiyoruz. sanırım ya çok paramın olması ya da böyle aşırı sosyal bir çevrem filan olması gerekiyor mutlu olmam için.
Mutluluk; bir çiçeği koklamakta, bir çocuğu bir hayvanı sevmekte, kışın acıkınca sıcak bir çorba içmekte, yazın susayınca soğuk bir su yudumlayabilmektedir.
Mutluluk, kendimizi iyi hissettiğimizde gerçekten daha olumlu bakmamızı sağlayan, diğer insanlardan, durumlardan ve olaylardan bağımsız bir ruh halidir. Bu, hayatımızda meydana gelen her türlü olumsuz olaya rağmen mutlu olabileceğimiz anlamına gelir. Aksi takdirde mutluluğunuz, huzurunuz ve duygularınız diğer insanlara bağlı olacaktır.
Keyif alabildiğim kadar almak, insan ilişkilerini abartmamak, güveni minimuma indirip alabildiğine seçici olmak, belirsizliklerden uzak durmak, yaşama çok da mana yüklememek, okuyabildiğim kadar kitap okumak ve tabiatın eşsiz güzelliğinde usul usul yaşlanmak; işte mutluluk.
Bir kahve ısmarla kendine ve otur.en sevdiğin şarkıyı aç. Taktığın bilekliğe,yüzüğe bi göz gezdir. içeri giren cıkanlara göz at ara ara.
Bazen boş an,bol işler de mutluluktur. Yalnızlık da mutluluktur. Kahve kokusu da.
uzun süre ulaşamayıp sürekli başkalarının yaşadığına tanık olan herkesin hayata karşı isteğini ve mücadele azmini yitirmesine sebep olan adaletsiz, şımarık duygu.
ölene kadar asla içime sinmeyip sadece idare edecek mutlulukları ulaşacağımdan hiçbir şey yapmak için parmağımı oynatasım gelmiyor. mesela yarın erken uyanmak ve insanlar arasına karışmak istemiyorum ama resmi bir iş için karışmam gerekiyor. neden istemediğim her şeye maruz kalmak zorundayım ve bu cezaya ne yapmam sebep oldu ? cidden merak ediyorum.
Mutluluk..Kimi zaman bir gülüşte, kimi zaman içilen bir fincan kahvenin o tarifsiz sıcaklığında gizlidir. Oysa bazen mutluluk, ardında bıraktığın gölgelerden doğar, gitmeyi seçtiğin yollarda filizlenir. insan yorgun olduğunda, yüreği bir yokuşun başında nefessiz kaldığında, mutluluk adeta uzak bir ufuk gibi görünür. Ve işte o an, gitmekten başka bir seçenek kalmaz.
Uzaklaşmak. Belki de mutluluğun en gizli anahtarlarından biridir. Bir şehirden, bir hayalden, bir insandan uzaklaşmak. Her adımda yüklerini bırakarak, arkada kalan anılara son bir defa dönüp bakarak yürümek. Sanki her adımda biraz daha hafifler insan. Omuzlarında biriken yılların ağırlığı, zihnindeki karmaşanın gürültüsü geride kalır. Uzaklaştıkça kendini bulur, derin bir iç çekişin rahatlatıcı dokunuşunu hissedersin. Mutluluk, ardında bıraktıklarının çok ötesinde, sadece seninle var olur.
Bazen gitmek gerekir, bazen bir adım bile atmak mutluluğa doğru açılan bir kapıdır. Tıpkı bir kuşun geniş gökyüzüne kanat açması gibi, o dağınık hislerin, kaçmakla değil, özgürleşmekle anlam bulur. Her yolculuk, mutluluğun sana doğru koştuğu bir fırsattır. Gittiğin yerin bir önemi yoktur; aslında önemli olan, uzaklaştıkça kendine daha çok yaklaşmandır. Sessizliği dinlersin, belki rüzgarı, belki denizin huzur dolu dalgalarını… Ama en çok, kalbinin uzun zamandır duymadığın o içsel yankılarını duyarsın.
Bazen mutluluk; kalabalıklardan değil, yalnızlıktan doğar. Bazen mutluluk; kalmanın değil, gitmenin gücünde saklıdır. O yüzden, eğer kalmak seni yoruyorsa, gitmekten korkma. Çünkü mutluluk, bazen ardına bakmadan yürümenin cesaretindedir. Uzaklaş, yalnızca kendin olacağın yerlere git. Ve unutma, mutluluk bazen o uzak diyarlarda seni bekler, sadece ona varabilmek için yol alman gerekir.
