bugün ciddi anlamda bir insanın çok basit şeylerden de mutlu olabileceğini gördüm. düşünülmek, sevilmek her insanı mutlu ediyor. fakat çok enteresan ki, sevginin fazlası o hissi değersizleştiriyor. arsız insan, her şeye alışıyor.
bu sabah aydınlandım. dün gece salondaki sehpanın üstüne bıraktığım makyaj çantasını bu sabah banyoda yerinde görünce, salonun toparlandığını fark edince...mutlu oldum. bir an, hemen-cecik. sonra mutlu olmak kolay, memnun olmak ne kadar zor diye düşündüm, gece yapılan konuşmaları düşünüp. insanları mutlu etmek kolay, memnun etmek zor. mutluluk anlık, memnuniyet daha uzun süreli.
Benim mutluluk kavramım farklı ya da bozuk.
Motivasyonum çok çabuk düşer ve çıkar. Bi an dünyanın en bahtsız insanı hissediyorum kendimi bi an sonra gencim, güzelim, hepinizi üzerim moduna geçiyorum.
Bugün çok sevdiğim bir büyüğümle sohbet ettik biraz. Mutsuz olsan da mutlu olsan da sakın geçmişe takılma dedi. Adam o kadar aşmış ki; "dün olan güzel şeyler dünde kaldı, bırak onları düşünmeyi şimdi hayat akıyor." diyor. Biz sadece kötü olaylar için böyle düşünürüz. Geçti bitti deriz. Ancak mutluluk da geçip bitiyor ve bittiğinin farkına varmamız nedense çok güç oluyor. Arkasına bakan kendinden kaybediyor. yaşadıkça her gün daha fazla hissediyorum bunu.
