özellikle istanbulda fazla vardır bu insanlardan, mutlu olmasada mutlu gibi görünmeye çalışır "bak istanbulda yaşıyorum olum ben mutlu olmıcamda ne olcam yaladım bu işleri artık bitirdim aştım olum" bakışları vardır üzerlerinde. hepsini öpüyorum.
özellikle iş yerinde oynaman gereken sıkıcı bir roldur.
kendimi yi hissetmiyorum ve hissettiğim gibi görünmeliyim dersin ama olmaz.
içinden gelmediği halde mecburiyetten bir insanın yüzüne gülümsemek kadar sıkıcı ve kendini kötü hissetmene sebep olan bir davranış daha yoktur o an için!
içiniz kan ağlıyorken hele, yüzünüze yalan bir gülümseme kondurursuzuz, onu açığa çıkamaya çalıştıkça içinizdeki mutsuzluk daha büyür, sonra içerilere, dışarılara, kimsenin olmadığı biyerlere gidip içinizdeki zehiri akıtmak, gözyaşlarınızı akıtıp, onlar aktıkça arınmak istersiniz, yapabilirseniz ne ala,
ama alışmışsanız acıya, hüzüne onu da yapamazsınız kurumuştur sanki gözyaşlarınız.. bir aksalar, bir boşaltsanız içinizi her şey bitecektir sanki, siz ağlayamadıkça göğsünüzde kara bir bulut siyah bir is birikir sanki, büyür, büyür... tıkanırsınız, ama ağlayamazsınız... sonra birileri gelir yanınıza, tekrar ister istemez konar yüzünüze o sahte tebesssüm.. mutlu gibi görünmeye çalışmaya devam edersiniz ama aslında kimseyi değil kendinizi kandırıyorsunuzdur ve yine bir vurgun anıyla gelecektir o acılar yüreğinizin tam ortasına, gelip konacaktır tekar oraya...
zaman zaman mutluymuş gibi görünmek mutlu olmanın ilk adımıdır demişti birisi. test edildi, doğruluğu onaylandı hatta bu durum uykun olmadığı halde gözlerini kapadığında uykunun gelmesi durumuna bile benzetildi.
Ortada pek hoş olmayan bir durum vardır ancak sevdiklerinizin daha fazla üzülmesini istemediğiniz için, en azından hasta annenin daha fazla üzülüp kötülenmemesi için bazen yapılmaya çalışan eylemdir.
