evimin son durağa yakın olması sebebiyle lise boyunca sık sık içinde bulunduğum durumdur. kendimi hayal gücünün sınırlarını zorlayan bir piskomanyak gibi hissetmeme sebep olan eylemler yapmama sebep olurdu bu durum. hemen telefonu kulağıma dayayıp babamla konuşuyor gibi yapmalar, ''tamam babacığım sokağın başında mı bekliyorsun ben de gelmek üzereyim'' demeler, kaşlarını çatıp daha sert ve güçlü görünmeye çalışmalar, en kalın defterimi elime alıp savunmaya hazır bir konuma geçmeler... velhasıl kendimi manyak gibi hissederdim bunları yaptığım için ama maalesef haklıymışım. bu liseli aklı tekniklerinin ne kadar işe yarayacağı tartışılır ama bir şekilde dikkatli olmak lazım...
