14 haziran 2012 perşembe günü turkcell kuruçeşme arena da konseri olacak evladiyelik grup.
son dönemde festivallerdir falan filan her yerdeler biliyorum ama gene de seviyorum konserlerini. sürprizi yok çünkü. bilmediğin şarkı yok, ses sistemi bozuk olsa bile bütün şarkıları o kadar içtenlikle söyleyeceksin ki umrunda olmayacak, özkanın sesiyle ilginç şeyler yapmasını fırsat bilip gidip bir içki daha alacaksın. olacak yani bunlar ve sonunda mutlu ve saçma bir şekilde huzurlu ayrılacaksın.
ha sonra o saçma konser çıkışı trafiğine girince hepsi bitecek ama olsun.
zor olsa da galiba dönüyorum sana
gel dersen hemen
çağırmazsan geçerken
yerle gök arası bir yerde
sen beni tanımazsın
severim de söyleyeyim
sen beni uzak sanırsın
bilirim söz dinlemem
ah bu ben kendimi nerelere koşsam
saklansam bir yerlerde gizlice ağlasam
ah bu ben kendimi nerelerde bulsam
çekilsem sahillere hayaller mi kursam
Bu sabah yağmur var istanbulda
Gözlerim dolu dolu oluyor bilinmezliğe
Anne sözü dinler gibi masum
Ağladım bu sabah
Günler dayanılmaz oldu
Senden uzak olunca
Martılar mahzun oldu onlar bile ağladılar
Şarkılarda düşünmek seni bana getirmez ki
Seni bana getirmez ki.
yeri hep ayrı benim için mfönün. çok iyi müzik yapıp çok güzel sözler yazdıklarını düşünüyorum bir link atacaktım karar veremedim ama bunu pek severim:
çocukluk hafızamın en derinlerine işlemiş efsane gruptur. konserlerine gittiğimde güzel bir konser izlerim diye düşünüyordum, daha fazlası yoktu. ama daha sonra;
Türkiye'nin gelmiş geçmiş en iyi müzik gruplarından biri olduğuna,
Özkan Uğur'un insanüstü olduğuna,
Fuat Güner'in grup içindeki en sıkı müzisyen olduğuna,
Mazhar alanson'un bir hastalığı olduğuna*,
kanaat ettim. düşündüm, sanki Mazhar'ın hiç sesi çıkmasa bile o gün o sahnede olmalıydı. efsane olmak böyle birşey olsa gerek çünkü şarkılarını ezbere bildiğiniz her biri birbirinden ayrı ve güzel kocaman bir repertuardan bahsediyoruz. ya biz pek vatan millet vs. soyut kavramlar üzerinden geçiyoruz ama bu arada asıl değerleri es mi geçiyoruz nedir?
