sevilmeyen onlarca alışkanlığı da olsa, içten içe kendisine çok küfürler edilse de hafta sonu geldiğinde telefonu açıp " naber hacı ne yapıyoruz, hadi gel de pes atak" dediğimiz, alternatifi mevcut olmayan arkadaşımızdır.
Ders notları iyidir.
Kulağı deliktir ve tüm havadisler ondadır.
Arabası vardır sizi en azından durağa bırakır.
Borcunuz vardır, henüz ödeyememişsinizdir.
Hocalarla arası iyidir. Hangi soruların çıkacağının tüyoları mevcuttur.
Güzel/yakışıklıdır, çevresi iyidir, nasiplenilebilinir.
ne alakaları olabilir diye düşünüyorum şu an... bir insan sana silah doğrultup arkadaşım olacaksın yoksa seni öldürürüm demediği sürece nasıl mecburiyetten arkadaş olabilirsin ki onunla? mecburiyetten arkadaşlık nasıl olur?
ah, ama tabii, yalnızlık diye bişiy var. şu herkesin düşüncesiyle bile irkilip; zaman zaman yanlarında sıkıntıdan patladıkları, hoşlanmayı bırak kendilerinde nefretten başka duygu uyandırmayan insanlarla birlikte zaman geçirmeyi tercih edecek kadar çok korktukları hani.
neden yalnızlıktan bu kadar çekinilir? insanın kendine tahammülsüzlüğünden başka nedir ki yalnızlık korkusu?
bu kadar kötü müdür yanlız olmak?
daha kendiyle başbaşa kalmamak için ilk gördüğü arkadaş potansiyeli taşıyan insana koala misali yapışan birinden kime hayır gelir? utanmadan bir de mecburiyetten diyebilen birinden hem de?
kendi kendine yetebilmeyi öğrenmeli önce insan. bir başkasına ihtiyaç duymamalı en başta. yanında kim olacaksa, sadece orada olmasını istediği, sevdiği için olmalı.
mesele çıkar meselesiyse de mecburiyet yoktur ortada, tercihtir bu. o daha iğrençtir ya neyse.
velhasıl, arkadaş markadaş değildir o. yalnızlığa tercih edilendir sadece. arkadaşsa, yalnızlığın kendine has tadına rağmen yanında olmak istenendir.
zoraki katlanılan, bazen tahammül sınırlarınızı da zorlayan, zamanı ve günü gelince omzunuzdan bi çırpıda yere fırlatma isteğine karşı diş sıktığınız arkadaştır.
ne sağlam ders notlarım var.
ne de son model arabam
çok sosyal de değilim aslında
espri yeteneğim de yoktur o kadar.
ama bir arkadaşım vardı..üniversitede ilk yıl ilk ders günü yanıma gelip oturmuştu.ben benim için geldiğni benimle arkadaş olmak istediğini sanmıştım ya o sadece benim arkamda oturan arkadaşlarına yakın olmak için gelmişti.bunu yurtta aynı odaya çıktığımız dost olduğumuz günlerde anlatmıştı da bana gülmüştük epey.şimdi akşam çay yapıp yanında asla ihmal etmediğimiz bisküvilerimizi yerken ne kadar mutluyduk diyorum ve biraz da özlüyorum.ama kırgın mıyım.elbette..çook hemde.çünkü o güzel dostluğumuz benim hep anlatmaya çalıştığım ama onun asla anlayamadığı bir nedenden ötürü zedelendi.zedelenmek bile hafif kalır aslında..ama daha ağırını söylemeye içim varmıyor.çünkü o benim burda olmayan ailemdi.sevgililer gününde terkedilişimin ardından her ne kadar bazen bıktığını hissetsem de beni tek dinleyendi.sınav zamanları çalışmaktan fıttırdığımız günlerde açıp müziği deli gibi dans ettiğim şahısı o.bana tavlayı öğreten yabancı film bağımlısı eden hadi çıkalım dedğimde asla hayır demeyendi o..
peki şimdi..hiçbirşey söylemeden odadan çıkıp giden o.sınıfın en inek elemanıyla ders çalışmaya gidip bana bu konuda tek kelime etmeyen ve akşama kadar nerde acaba diye yolunu gözlediğim o.acaba bu sabah kahvaltıyı beraber yapsak mı dediğim ama başımı eğip baktığımda yatağını düzgün odayı ruhsuz beni arkadaşsız bırakan o.asla bunu yapmaz dediklerimi tek tek gerçekleştiren ve tüm bunları haklı gerekçelere dayandıran asla bana haksız diyen olmazlarımı olduran o..erkek arkadaşımın istemiyo seni söylemiyo sana demelerine rağmen kulaklarını tıkadığım ve kör gibi savunduğum o..ben arkadaşlığımız bitmesin diye kırk takla atarken arkadaşlığımızın miyadı dolmuşsa yapacak birşey yok diyen de o..okula gidecek gibi hazırlanıp bir anda moralim bozulup geri dönünce arkamdan bağırıp ben ona döndüğümde evet işte dostum geldi dediğim an ben noldu niye gelmiyorsun sorusunu beklerken gelmiyorsun bari kağıtları ver diyen de o....
şimdi ne mi oldu.ben odamda içimi dökecek bişeyler arıyorum sırf artık ağlamayayım diye.bıktım çünkü gözü önünde ağlamaktan.ve her ağladığımda ah zavallı tamam artık napalım yıprattın kendini tamam sana zaman ayırmaya çalışacağım der bakışını görmekten de.annemi istiyorum.birilerine herkese bu durumu anlatmak istiyorum çünkü kalbim artık bunu taşıyamayacak kadar üzgün.ama kimselere anlatamıyorum.çünkü en yakınımda olandı o ve o gidince herkes uzak kaldı bana.
ve ben şimdi ne yapacağımı bilmiyorum
ama tek bildiğim aşk acısından beter oluyo mecburi arkadaşlığı kabul edip çaresiz beklemek...bitmesini.
bu arkadaş komşu oğlu veyahut kızıdır. o insan az olsa bile vardır artık hayatınız da, kurtulmak için ya evi değiştireceksiniz ya da onlar taşınacak başka çaresi yoktur hemen hemen, çünkü küssen küsülmez, atsan atılmaz satsan satılmaz cinsi bir arkadaşlığınız olur. arkdaşlığınızı bitirememenizin sebebi ise malum illa ki yüz yüze geleceğiniz bir an olacak selam vermesen olmaz almasan olmaz ve sizde bunu bildiğiniz için nihayi kararı veremezsiniz.
