bir zamanlar hepimizdik. evet çelimsiz birer pale iken annemize veya komşularımıza yardım olsun diye onların torbalarını taşırdık. ve itiraf edin o ağır torbaları birkaç adım arkadan takip ederek taşırken ağırlık kaldırır gibi poşetleri bir kaldırır bir indirirdik. hepimizin aklında o poşetleri bir dumble niyetine kullanarak rocky gibi kaslara sahip olmak vardı. poşetleri taşıma işi bitince koşarak aynanın karşısına geçer, kolumuzun, tam da pazularımızın olduğu yere toplanan ağrıyı kas zannederek sevindirik olurduk. kollarımız ağırlaştıysa kesin onlar kas olmuştu artık bizim için. şimdi sevdiğimiz kızın yanına daha bir özgüvenle gidebilir, mahalle kavgalarına en önden dalabilir, hatta az daha zorlasak alt komşunun doğan slx ini birkaç cm yerinden kaldırabilirdik.
çocukluğumuzun belki de en saf hayali olarak kalmıştır market torbası taşıyarak kas yapmak...
Çocukluğunda herkes yapmıştır. Aslında yaptığımız iş sadece kendimizi yormaktan başka hiçbir şey değil.. böyle yapan birisi en kısa sürede yapması gereken bir işi çok daha uzun sürede ve daha fazla yorularak yapar.. Kısacası kendine eziyet etmenin hiçbir mantığı yok!..
