Sarıyaz kitabını yaz bitmeden Bitirsem diyordum, son bir hikayesi kaldı. yaz bitti, kitap bitmedi. nedense yapıştı kaldı elime.
Kitap yavaş gittiğinden değil, benim modum düşük olduğundan öyle oldu sanırım.
Yoksa bana kalırsa son dönemin en akıcı ve genele hitap eden yazarlarından.
şimdi buraya detaylı ve uzun bir entry girmek gerekiyor. bilmem kafamdaki mahir'in yerini anlatmaya yetebilecek mi, göreceğiz.
tanıyormuşsunuzcasına yazan yazar. sanki yazdıklarının hepsi gerçek. bir zaman, bir yerlerde (muhtemelen bandırma civarında) yaşanmış, hatta bilhassa yazarın kendisi tarafından yaşanmış hikayelerdir. o kadar gerçek yazar. kurgu olduğunu söylemiş olmasına rağmen hala şüpheye düştüğüm olur, hatta arada bir emin olurum 'biten bir aşkın ardından'daki Evren'in reddilme hikayesinin 'benim adım Feridun'da devam ettiğine ve kahramanın bizzat kendisi olduğuna. çok az öyküsünü yaşamadığını düşünüyorum, hissediyorum hatta. pek çoğu bir o kadar gerçek, içeriden bir yerden kopup gelmiş gibi.
hayatının dönemleri gibi. hep bir boynu bükük, kalbi kırık, saf küçük şehir saflığında yetişen temiz bir küçük erkek çocuğu. Sonra onun ergenlik dönemi, okumak için büyük şehire, kalabalığa ve riyaya gelişi. Aşk acısı ve yalnızlıkları. Geçmişteki saflığa olan özlemi.
ben o küçük erkek çocuğunu seviyorum mesela, koklaya koklaya seviyorum. gerçek gibi. hani bakınca yazarın gözlerine, yeterince uzun baksam mesela o oğlan çocuğu dile geliverecekmiş gibi. o oğlan çocuğu 'çok sıkılır arkadaşı ölen çocuklar'da, 'hep klinssman yüzünden'de (ki ne de güzel bir hikayedir), 'kadınlar hep olmadık zamanlarda'da, 'dayımın avrupaya kaçırılışı'nda. biraz zeki, biraz gururlu, fazlasıyla temiz ama.
bir sonraki dönemi büyüyüp şehirden çıkışı. Ankara'ya geliyor. Biraz siyaset. biraz aşk. çokça yalnızlık ama. yürütülemeyen ilişkiler. hep o küçük şehirdeki temiz oğlan çocuğu içinde bir yerde barınıyor hala. belki de en çok bunu seviyorum. onun o dolu dolu aşık olup, dolu dolu terk edilip, sürünüşünü seviyorum. 'benim adım feridun'da, 'biten bir aşkın ardından'da, 'ben evlenmeyi boşanmaktan çok seviyorum'da.
sonra büyük şehirde bozulan bir kısmı var. biraz duygusuzlaşan. eskiyen. ama bir yandan da hep geçmişe, bandırma'ya, o eski mutlu ve temiz anılarına özlemi olan bir hali var. pek çok öyküsünde burnunuzun direklerini sızlata sızlata anlatıyor size bunu. ki belki de en çok burada yakalıyor, çünkü geçmişe özlem aklı olan herkeste var. bozulduğunu anlayabilecek herkeste.
'Kadınlar hep olmadık zamanlarda gitmeyi severler. Babannem öldüğünde daha Ettehiyatü'yü tam ezberleyememiştim mesela. Sübhaneke, Kulhuvallah,Elham tamamdı da bunlar namaz kılmaya kafi gelmiyordu. Zaten namaz kılmayı da öğretmeye vefa etmemişti ömrü. Gerçi onun cenazesinde safta durup, tombul teyzelerden gözü yaşlı sempatiler toplamaya yetmişti öğrettiği kadarı bile. Yine de zamansız gitti nerden baksan.
.......
Ben çocukluğumdan beri, hayatı annemin ölümüne kadar sanmışım, onu anladım ben de. Sanki o ölünce "Son" yazısı çıkacak ve biz de, cennet mi cehennem mi, nereye gideceksek oraya gitmek üzere nakil araçlarına binecektik. Şu ağzı burnu yumruklanası "ölenle ölünmüyor"cula olmasa, farkına bile varmayacaktım annem ölünce, hepimizin ölmüş sayılmadığının.insanlar öyle ağlaşarak toplanınca, nakil araçlarını bekliyoruz sanmıştım ben oysa. Bu işte başka bir iş var sanmıştım. Annemden ölmesini hiç beklemiyordum çünkü, şairin babası gibi, şaşırtmıştı beni. Hep biliyordum öleceğini, yarın bile olabileceğini biliyordum ama beklemiyordum. Kendim ölsem daha az şaşırtıcı bulurdum.' satırlarının sahibi.
