Tüm mahalle ve aile büyüklerinin eve doluşup her kafadan ayrı bir ses çıkartarak yeni anneye huzur vermemeleri neticesnde artacak depresif durumdur.
Lohusa kadın hassastır,asabidir..Sessizliğe,sakinliğe ve bebeği ile başbaşa kalmaya ihtiyacı vardır.
Üstüne bir de ilk lohusalığı ise tedirginidr.Yıllardan beri beynine işlenen kocakarı reçeteleri,modern tıp önerileri,bebğin ağlaması,emzirme sıkıntısı,tecrübesizlik,hormonal ve fiziksel yapıda değişiklikler..vs derken kafası karışmıştır.
Ancak bizim milletimiz izin vermez.Bırakınız eve gelmeyi,henüz yeni doğum yapmış kadının hastane odasına doluşur.Kadın erkek bütün gün çökerler.Lohusa'ah bir gitseler de rahat rahat emzirsem der' canı yanar,doğrulamaz,göğüsleri acır,herkes ona bakar.Hastaneden çıkar eve doluşurlar.Herkes en iyi annedir.Her kafadan bir ses..'şöyle yap süt olsun,böyle yap gaz çıksın..'
Ziyaretin kısası makbuldür var ya,yalan o,bir hafta çökerler eve,kadın nefes alamaz..surat yapsa,suratsız olur..
Sürekli ılık duş almak ister,rahatlayıp emzirip uyumak ister..Yok ne kelime,herkes başlar doğum acısını,ağrısını,bebeğinin gazını anlatmaya..O aslında tüm bu ağrıları acıları unutmak ister,ama her gelen nasıl da sancı çektiğini anlatır..
Rahat vermek lazım...Huzur vermek lazım...
yeni anneyi acimasiz katil yapabilecek derinlikte berbat bir halet-i ruhiyedir.
Evet, hamilelik dokuz aydir; evet, bir kadin hayati boyunca su veya bu sekilde annelige kendini hazirlar ama birden bire kucagina verilen o gozlerini bile acamayan, sesi bile dogru durust cikmayan o minicik, o caresiz, o muhtac canin dunyadaki tek ve caresiz ihtiyaci olmak onceden hazirlanilacak bir sey degildir. O minicik kipkirmizi can parcasini kucaginiza verirler ve o an anlarsiniz, bir daha hicbir sey eskisi gibi olmayacak. Bir daha asla siz eskiden oldugunuz insan olamayacaksiniz, baska hic bir isim sizi tanimlayamaacak, hicbir sifat sizi betimleyemeyecek. Siz artik o aciz ama dunyalardan cok daha degerli canin yasamasi icin lazim olan tek seysiniz. Bu kolay kaldirilacak ve adapte olunacak bir sey degildir.
Caniniz yanar, yorgunsunuzdur, belki narkozun etkisinden tam cikamamissinizdir, dogumun hemen uzerine uyumak istersiniz ama hayir; o actir. Once onu doyurmayi ogrenmeniz sonra da acilar icinde doyurmaniz gerekir. o kadar zayif ve narindir ki Inciteceginizden korkarsiniz, bilemezsiniz, beceremezsiniz, sut gelmez, caniniz yanar, o caresiz can butun bedeniyle cirpinarak aglar ve siz ne yapacaginizi bilemezsiniz. Isin en zor tarafi daha binlerce kez ayni seyi yapmaniz gerektigini bilirsiniz fakat siz o isi beceremiyorsunuzdur; onunuzdeki yillardan korkarsiniz, bebeginize bakamamaktan korkarsiniz, ona zarar vermekten hasta etmekten korkarsiniz.
Neyse ki bu hal giderek azalir ama bu sefer de yersiz endiseler daha gercekci sorunlara yerini birakir. Neden gazi var, neden agliyor, sutum az mi, onu usutur muyum, yikarken incitir miyim, altini dogru bagliyor muyum, daha neler neler... Iste bu asamada tanidiginiz tum insanlar seferber olur, size yalan yanlis akil vermeye kalkar, nazik psikolojinizi hic dusunmezler, yersiz ve aptalca konusur ve hareket ederler. Kayinvalideniz goguslerinizin "gevsek" oldugunu, yani sut olmadigini, sizin sutsuz oldugunuzu soyler. Kayinpederiniz mama vererek cocugu "sisirdiginizi" iddia eder, bebegin herhangi bir yerinizin size veya sizin ailenizden birine benzemesine dayanamazlar, cocuk onlarindir, sizin anne babaniz ev kalabaligidir, daha neler neler... Anneliginiz ve bebeginizin sagligi konusunda bin turlu endiseniz varken bu aptalca uyarilar sizi derin depresyona sokar. Kayinailenizin yuzunu dahi gormek istemezsiniz, adi anilinca tuyleriniz diken diken olur. Yine de asil "lohusa" olan kayinvalidenizdir, kayinpederinizdir, gorumcenizdir, kayinvalidenizin kizkardesi ve gorumceleridir; cunku tek bir lafa soze sizin degil onlarin tahammulunun olmamasi normal karsilanir.
Butun bunlar, her zamankinden daha hassas oldugunuz bu donemde sizi cok ama cok yaralar. Lohusalik ve depresyonu gecse bile Bir daha asla sizi o donemde uzen insanlara karsi eskisi gibi olamazsiniz, daha once tahammul ettiginiz o insanlar artik size dusman gibi iskenceci gibi gorunur.
annenin doğumdan sonra bebeği, kendisini ve ya eşini kabullenememesi durumudur. ya bebeği istemez, emzirmez, tahammülsüzdür ya da vücudu bozulduğu için bebeği suçluyordur. kimi zaman eşinin sevgisinin azaldığını hissettiğinde bebeği suçlar. bazen de bebeği istedi, artık benimle işi bitti şeklinde hastalıklı düşünceler sonucu girilen depresyondur.
zordur. bu dönem, özellikle ilk bir ay, anne ve bebek yalnız bırakılmamalıdır.
çok ünlü bişeydir, intihar çok had safhalarda oluyo da, resmen doğumdan sonraki 1 ya da 2 ay içinde çiftlerin ayrıldığını biliyorum. garip bişey ama. bi de tabii bebek bakcaksın,bi de o geliyo üstüne, sigortalar yanıyo tabii...
her akşam sessiz bi köşeye çekil kendine 150 kere "bunlar geçecek merak etme!!" de...iyi gelir.
bi de sakın evin kontrolünü kayınvalideye bırakma, ev senin, karın senin karın, çocuk senin çocuğun, kontrol senin elinde olsun, diyyorum hep arkadaşlara böyle şeyler anlattıkları zaman.
