slovenyanin baskenti olan ljubliana şehrinin almanca karşiligidir.grubun 80lere dayanan koklu bir gecmisi vardir.rammstein'ın laibach'tan bir hayli esinlendigi soylenir, iki taraf da bunu reddetmez.ayrica laibach elemanlarının alisilmadik giysileri "nöluyo yaa" seklinde tepkilere yol acabilir.gorunuslerinin aksine grubun belli bir politik durusu yoktur.son çıkarttıkları "volk" albumunde sadece türk milli marşını değil, ispanya, ingiltere ve amerika gibi 11 farkli ülkenin marşlarını yorumlamışlardir.ayrica life is life gibi ilginc coverlari vardir.
bunlar NSK'nın içinde, okumuş çocuklar. totalitaryanizmi tatmış ama sonrasından gelen "demokrasi"yi de beğenmiyorlar haklı olarak. şimdi de bu yeni liberal düzeni şok etmek için totaliter düşünce ve tarzları kullanıyorlar. ben zaten bu anlayışı da sevmiyorum. araba fazla sağa çekiyor ben sertce soldan vurayım doğru yöne gelsin dengelensin gibi düşünceler. şimdi demokrasi ve insan hakları muhabbeti egemen oldu ben inadına şiddet ve totaliter takılayım, islam düşmanlığı moda oldu ben de bin ladin'i ikonlaştırırım gibi.. hayır, ne düşünüyorsan net bir şekilde onu savun zaten kafa karışıklığı içinde yüzüyoruz.
dinleyici karşılaştığı zaman basbaya doğrudan okuyor, totaliter imgeler, imajlar sergileniyorsa sahnede bunu güzel bir şey olarak izliyor, eğleniyor. sarışın uzun boylu kaslı kadınlar alman klişesi örgü saç yapmış rap rap yürüyor, vokalist lejyoner asker kıyafetiyle keza militarist tavırlar içinde... ironik mi? eleştiri mi? istanbuldaki konserde bu açıdan türkiye marşı çıkınca yaşananlar beni hiç şaşırtmadı. laibach'i "dogru anlayan" birkaç kişinin anarşi bayrağı sallaması da. lakin bütün çabalara rağmen laibach o bayrağı sahneye almadı manu chao'nun tersine. neden? çünkü hiç bir zaman renk vermiyorlar, "karakterden çıkmıyorlar". oysa hayvan çiftliği'ni okurken "bütün hayvanlar eşittir, ama bazıları daha eşittir"i okuduğun anda mesajı alıyordun. laibach'ta hiç bir zaman almıyorsun, e o zaman değme faşistin kültürel ortamına gitmekle pek bir farkı olmuyor. "içten içe" yaşanan radikalizmin de değeri yok gözümde doğrusu. "ben solcuyum"cu ama hayatı boyunca parmak kıpırdatmamış insanlar gibi.
"ironi" olduğuna dair hiçbir işaret vermezsen, hiç "karakterden çıkmazsan" yani, sözüm ona çok pis eleştiriyorum diye bir tam tur atıp yine bildiğin totaliter, faşist bir deneyim yaşatmış olursun. bana ne içinden aslında çok eleştirel olduğundan? nitekim türk marşı çıktığında tabii ki seyirci en büyük coşkuyu duydu, hiç de şaşırmadım, sadece "dinleyici öküz" denerek de geçilemez bence. her ülkenin şovenizminin bir kutlamasını yapmanın, totaliterliğin, faşizmin soyut ortak paydasını kutlamanın neresi "subversive"?
"içten içe ironik", "ama aslında çok eleştirel" olayı kurtarmıyor! nasıl politik satır yapılır diye (bkz: george orwell) hatta (bkz: charlie chaplin). eleştirdiğin şeyin aynısını ideal-soyut bir biçimde yeniden üretmek gönül rahatlığıyla kutlamayı sağlıyor diye düşünüyorum.
ben kendimce sofistike, entel bir faşist olsam, hatta bildiğin milliyetci olsam laibach konserini izler, albümünü zevkle dinlerim doğrusu..
