Soba olayı kardeş. Soba, yaşadığım köyde kendimi bildiğim yaşlarda ne kadar sevdiğim bir eşyaydı. Bizi ısıtırdı. Üzerinde bir güğüm olur ve kaynar dururdu. Sonra kestane, kestane pişirirdik. Geceleri ışıklar sönünce üst kapağından odanın tavanına yayılan alevlerin kımışdanışlarını izler hülyalara dalardık. Annem bazen süt kaynatırdı üzerinde. Zaman zaman süt taşar ortalığı keskin be burun deliklerini sızlatan bir koku yayılırdı. Sonra kar yağdığı günler sokaklarda oynadıktan sonra üşüyüp gelişimiz ve sobayı kucaklarcasına etrafını sarışımız... Şimdi ne o günler var nede o günler yanımda olanlar... Bu lanet beton yığınlarının arasında ömrümüzü çürütüyoruz. Çürüyoruz...
Okuldan döndüğümüz bir kış günüydü, abimle pokemon izlerken kar yağmaya başlamıştı, kendimize sahlep yapıp bu günü taçlandırmıştık. işte o günlerde kalmayı çok isterdim.
Yaz akşamlarında bütün mahallenin çocukları toplanır ya da bazen ailecek bahçede de saklambaç oynadık sonra ileryen saatlere doğru korkunç hikâyeler anlatıp eve doğru kaçırdık..
Ilkokul 2.sinifa giderken oglenciydim. Abim sabah erken kalkip gidiyordu. Ben de erken kalkip o hazirlanirken onun resim defterine resimler yapiyordum. Bir kere bile sanatima engel olmamisti benim, helal olsun.
Gerci Ben de simdi o tatildeyken evindeki cicekleri suluyorum. Bence boyle boyle odesiyoruz.
Ben ilkokuldayken belki birinci ve ikinci sınıftır özellikle. Ailecek arka odada oturur o küçük televizyondan "kim 500 milyar ister?" izlerdik. Kırk defa demişizdir baba büyük bir tv al diye de almamıştı. Ama biz yine de o televizyonu severdik, neticede işimizi görüyordu.
Annem limonlu çay içerdi her zaman, babam ise koyu. Annem bir taraftan da mandalina elma falan soyardı bana verip yedirmeye çalışırdı.
Babam televizyona odaklanmış, seyirciyle dalga geçip ağız dolusu kahkahalar atardı. Ah ah ne de güzel gülüyordu.
Ben bu olaydan çok mutlu olurdum sözlük. Annemin babamın dizine başımı koymaktan çok mutlu olurdum.
Ama en mutlu olduğum şey babamın 'aferin len ' deyip gülerek saçımı soluma doğru okşamasıydı. Annemin ise 'canım oğlum' deyip öpmesiydi.
Sâhi kaç yıl oldu? Babamı gururlandıramadığımdan başım okşanmıyor, annem ise erkek çocuk sevilmez deyip beni öpmüyor?
(bkz: ağlamıyorum sadece gözüme biraz toz kaçtı)
Eskiden futbol delisiymişiz resmen. Okulda maç, okul çıkışı maç hafta sonu karşı şubenin çocukları ile maç. Maç bitince birde onun üzerine muhabbet. Ama sonra futbolla alakam artık sadece football manager oynama seviyesinde oldu.
Bayramlarda mutlu olduğum kadar, hiçbir olay beni mutlu etmezdi.
Ama en aklımda kalan şey. Sevgili babacığımın Arife günleri ve bayramlarda sesli olarak , ne olursa olsun bize kızmayacağına dair söz vermesiydi.
Evet en güzeli ,bunun bir öğretmene ne kadar yakışır bir davranış olduğu ,
Ve en acısıda ,malesef bunu babamı kaybettikten sonra anlayışımdır. keşke bunu ona yaşarken söyleyebilseydim. Evet " herşey yarım kaldı babacığım çok çabuk gittin. "
Sabahın köründe ablam okula giderken bok varmış gibi uyanıp tostumu yerken telatabileri izlemek bir de gece ablam uyuyunca okul çantasını kurcalamak küçük psikopatlıklar..
Edit: küçüklüğü geçtim birkaç sene öncesi yaptığım mutluluk veren şeyleri şuan yapamıyorum.
Öğleciydik. Babam sabah bize kahvaltı hazırlarken, Abim beni bisikletin önüne atardı, ekmek almaya giderdik birlikte. Para üstüne de yaz buz alırdık. Tek derdim yaz buzun neli çıktığı idi. Keyifli zamanlardı.
Akşam olsun diye beklerdim babam eve gelsin diye. Şirket aracıyla gelirdi, şöyle suzuki bilirsiniz, kutu gibi kapalı kamyonetimsi birşey, gelsin de, içine oturup radyo dinleyeyim diye.
Baba kişisinin anlattığı doyumsuz masalları dinlemek.
En çok o anı özlüyorum.
Babamın kucağına tesbih böceği gibi kıvrılmışım, gözlerimin içine bakarak ve her bir kahramanı seslendirerek anlatıyor her masalı...
Tiyatro oyunu izler gibi izliyorum babamı, deli kahkahalar atıyorum, o da gülümseyip sonra tüm ciddiyetiyle oyuna geri dönüyor...
Nasılsa Sen de ordasın diye, ölümden bile korkmuyorum baba!
