bir gurur kaynağıdır bizim neslimiz için. kardeşini korumanın onu sahiplenmenin gururu. "kim kırdı bu vazoyu" diye bağıran öfkeli annenin karşısına tereddütsüz çıkıp "ben" diyebilmek ve sonrasında dönüp o ufaklığa göz kırpabilmenin mutluluğudur. dayak yerken asla canının yanmadığını farketmektir.
ama eğer ortancaysanız aynı zamanda abinizin veya ablanızın da sizin uğrunuza dayak yemesi sebebiyle içiniz burkulur. ve küçük kardeşiniz olursa onu aynı şekilde korumaya adeta and içersiniz. kardeşlik duygusu işte bu kadar güçlüdür, olmayan küçük kardeş için bile koruma içgüdüsünü hareket ettirir insan.
ha bi anlamda da mallıktır. kim yapmışsa çeksin cezasını değil mi ama, ne diye boşu boşuna annemden osmanlı tokatı yiyecekmişim. küçük velet yesinde aklı başına gelsin yapmasın bir daha! rahat durmaz ki piç, illa bir şeyleri kıracak!
