yok gibi bir şeydir. gerek ülkemizde olsun gerek yabancı ülkelerde olsun küfür etmeyen erkek çok çok azdır. hiç birimiz salon beyefendisi değiliz. lakin şöyle bir gerçek var, şuraya hiç ama hiç küfür etmeyen, edebiyatı iyi, efendi birisini getirseler bir hafta sonra "sen benim için fazla iyisin" diyerek gün batımına doğru yolculuğa çıkarsınız.
hayındır, zalımdır, yapmacıktır, sinsidir.
erkek değildir.
ayşedir, fatmadır, hayriyedir.
türkiyede bulunmayan erkektir.
(lan "küfür etmeyen erkek" dedim. hala yerinde küfretmesini bilen erkektir falan yazıyonuz amk)
genelde elden birşey gelmediğinde, en aciz anlarda küfredilir demekki bu arkadaş çaresizliğini küfre dönüştürmüyor,yada çaresiz değil küfre gerek duymadan işini görüyor.
küfretmenin 2 tarafı vardır. birisi tepkidir şahsa edilmez, diğeri doğrudan şahsadır. sanırım her erkek tepki olarak küfreder. en iyi ihtimalle hassiktir çeker.
Her insan an gelir kufur eder, sartlar ona kufur ettirir. Sevgilimiz terk eder, sinavdan dusuk not aliriz, ne biliyim iste terslik mi yok. Ben hic kufur etmedim diyen yalan soyler. O "ayyy igreeancsiniz" diyen gevsek agizli kizlara inanmayin. Tabi bu iki lafinizdan birinin kufur olmasi anlamina gelmiyor beyler. Hadi sessizce dagilin.
--spoiler--
benim la o, küçükken annem hep acı biber sürerdi. büyüyünce de sürdü. şimdi sıfır küfür. küfür kabiliyeti bile yok. evet ilginç ama gerçek
--spoiler--
