Theraveda Budizm geleneğine göre ölen budistler krematoryumlarda yakılırlar. Eski ilkel krematoryumlar cesetlerin alt bölgeleri dahil uzun kalaslar çıra ve çeşitli yanıcı maddeler ile birlikte yakılması esasına dayanmaktaydı. Bu şekilde yakılan ölüler bazen patlayarak istenmeyen görüntülere neden olduğundan modern krematoryumlar kullanılmaya başlanmıştır.
Modern krematoryumlar fırın şeklinde imal edilirler. Yaklaşık 2 metrekarelik olan bu ceset yakma fırınlarında likit petrol gazı kullanılır ve ortalama sıcaklık 1500 ile 2200 santigrat olarak ayarlanır.
Krematoryumda yakılan cesetten geriye sadece siyah ve gri karışımı renkte yaklaşık 500 gram kül kalır.
Bu kül bir kavanoza alınarak yakılan kişinin akrabalarına teslim edilir.
Eğer kişinin akrabaları ve kimsesi yok ise krematoryumun genellikle arka bölgelerinde bulunan dik bir duvara yakılan cesedin külleri kavanoz ile birlikte koyulur ve bir kiremitle beraber üstü kapatılır ve ölen kişinin ismi duvara yazılır.
ingilterede büyük veba salgını sırasında londrada veba yüzünden ölen kişilerin cesetleri yakılarak yokediliyordu ve şehir merkezinde bu işin yapılacağı büyük bir krematoryum kurulmuştu.
Osmanlı imparatorluğunda ise cüzzam ve diğer bulaşıcı hastalıklar yüzünden ölenler bir çukur kazılarak çukurun içine koyulup yakılır ve çukur kapatılırdı.
Türkiyede de tartışılan krematoryum cenazelerin yakılıp kemiklerden geriye kalan küllerin toplandığı bir tesistir. ölülerin vücudu 1092 derece sıcaklıkta ortalama 100 dakika boyunca yakılıyor. kemikleri bu işlem sırasında toz haline gelmez onlar başka bir makine yardımıyla öğütülüp kül haline getiriliyor. arzuya göre ister kller denize dökülüyor, ister devlet kontrolünde muhafaza ediliyor.
Diyanet işleri Başkanlığı cesedin yakılmasının ise kişinin dininden çıkması anlamına gelmediğini belirterek, Müslümanlığın doğum ile ölüm arasındaki sürece bağlı olduğunu, öldükten sonra cesedin yakılmasının bunu etkileyemeyeceğini sözlerine ekledi.
Ceset yakmada son moda, küllerden pırlanta yüzük yapılması.. Yakım işleminden sonra ortaya çıkan küller, laboratuvar ortamında 3 ay gibi birt sürede elmas ve pırlanta haline getirilip takı olarak kullanılabiliyor. bu yüzük yapılması durumu falan mide bulandırırcı bence. insan sevdiğini cebinde ya da başka bir yerinde taşıyamaz. ama yakılması konusunda kimseye laf söylemek düşmez. herkes kendi inancının gerektirdiğini yapmak ister. yeni krematoryum açılmamasının yanında bir de var olanların kapatılmaya çalışılması insanların inanç özgürlüğüne saygısızlıktır.
ankara'da var olan fasiliteymiş. fakat yakılabilmeniz için vebadan falan ölmeniz gerekiyor ki cesediniz hastalık yaymasın.
normal bir krematoryumda bir cesedin tamamen yanıp küle dönmesi 3-4 saat arası sürmektedir. cesetin yağ oranına göre bu süre uzayabilir. en gelişmiş krematoryumlarda bile 2 saatten aşağı bir sürede bu işlem gerçekleşemez.
* kişi öldüğünde kanuni izinler için ceset yakılmadan 48 saat bekleniyor.
* aynı sürede cesedin kimlik ve dna örnekleri de kayda geçiriliyor
* vasiyete göre kadavradan alınabilecek organlar transplantasyon için alınıyor
* ceset kremasyon için vücudunda bulunan bütün protez ve metal cihazlardan arındırılıyor.
* yakılacağı fırına uygun bir tabuta konuluyor.
* yakmak için 3 şahit ile birlikte ailenin izni gerekiyor.
* yakılma işlemi genelde 80-120 dakika arası sürüyor.
* cenaze yakılırken herhangi bir koku duyulmuyor.
* kremasyon işlemi tamamlandığında parçaların soğuması beklenir.
* kremasyon fırınını çalıştırmak için sıcaklığın önce 872 derece, sonra 1092 dereceye yükselmesi sağlanır. bu süreç sonunda sanıldığı gibi ceset kül haline gelmez, geride toplam 2.5-3 kilogram ağırlığında kemik kırıkları kalır. kalan 2-3 grlık kemikler mekanik özel öğütücüden geçirilerek tamamı toz halinde getirilir.
* son yıllarda eski tip fırınlar yerine elektrikli fırınlar çoğalıyor.
* 850 derecede yakılan küllerden yaklaşık 400 gram kül çıkıyor.
* yabancı ülkelerdeki krematoryumlarda fırının yanı sıra morg, bekleme odası ve ayin odası da bulunuyor.
* fırına tabutla konan cesedin yanma işlemi bitince, santrifüjle cesedin külü ve tabutun külleri ayrıştırılıyor.
* cesedin külleri özel küllüklere (vazo vb) konuyor. yada isteğe uygun bir biçimde saklanabilir.
* krematoryumun yüksek maliyeti filtrasyon sisteminin pahalılığından kaynaklanıyor.
zincirlikuyu'da bir krematoryum var mı? bir şehir efsanesine göre, türkiyenin ilk ve son krematoryumu zincirlikuyuda kurulmuş, ancak talep olmayınca kaldırılmıştı. ertuğrul özkök, bu konuyu mezarlıklar müdürü adem avcıya sormuş ve şu yanıtı almış:
hayır böyle bir krematoryum hiçbir zaman kurulmadı. zincirlikuyu açılırken, kararnameye krematoryum kurulabileceği de yazılmış. ancak bu krematoryum hiçbir zaman kurulmamış.
adolf hitler'in obsesif politikalarından çok; yahudi ırkının insanlık tarihinin başından beri yaşadığı trajediyi simgeler. sonrasında başlarına böylesi bir felaket gelmeyecektir belki ama; hem 20. yüzyıl, hem roma ve bizans dönemi politikalarının uzantısı olarak; son acıyı; felaketten arınışı tasvir eden bir yanı vardır.
cenazeyi gömmek yerine yakmayı tercih ettiğinizde gidilebilecek yer,lakin ülkemizde yoktur.i̇nsanlara öldükten sonra nasıl muhafaza ya da yok edileceklerine dair bir seçim hakkı sunulması gerektiği kanaatindeyim.
mezarda üzerimden bintürlü böceğin geçip heryerime gireceğini ve köpeklerin mezarımı eşeleyeceğini düşündükçe ölüm daha bir korkunç hal alıyor.oysa ne güzel olurdu yakılıp küllerimin boğaz'a savrulması.yaşarken bedenime çektirmediğim eziyeti neden öldüğümde çektireyim ki..usul usul toprak altında çürüyüp yenmektense tercihim kül olup savrulmaktır
almanların bu yerler aracılığı ile yaptığı, "yahudi soykırım"ında sadece öldürülen gözlüklü(üstelik gözlükler ezik halde) insanlardan geriye kalan gözlükler üst üste konduğunda; ortaya çıkan devasa görüntü, onlarca dairesi olan bir apartmanın yükseliği ayarında bir uzunluk teşkil ediyordu.
yaşanmış yıllara ait herşeyin ufacık bir metal kutuya sığmasını sağlayan içinde bir zamanlar konuşan, gülen, ağlayan, koşan, sevişen bedenlerin yakıldığı fırın. içindeyken tekrar dirilmek gerçekten korkunç olurdu herhalde. cehennemin de bir nevi krematoryum olduğunu düşünürsek öldükten sonra krematoryumda yakılmayı istemek sanırım oldukça ironik bir olay. mumyalanmayı tercih eder bu deli gönül.
Seninle aramız hiç iyi değildir bilirsin.
dünyevi dertler gelip geçici olduğu için bunları sineye çekebilirim ve zamanla unutabilirim.
Fakat sen benim kendi bedenim üzerindeki karar yetkimi dahi elimden alıp bana toprağa gömülmekten başka seçenek bırakmaycak kadar ileri gidemezsin.
Verdiğim vergileri, inanmadığım bir din için kurulmuş diyanet işleri başkanlığına verip benim paramla bir sürü insanın karnını doyuruyorsun.
Senin anlayışındaki insanların bazısı, bana burada küfrediyor, vergimden pay alanları ise şu iletişim çağının güzide olanaklarına rağmen günde 5 vakit beni rahatsız ediyor.
Bi nanik yapmadığın kalıyor devlet, helal olsun.
Neyse, sadede gelelim...
Bana bir krematoryum aç devlet. (ona bi oda ver babaya benzemiş bu)
Bana ve benim gibi düşünen binlerce insana.
Benim şehrimde olması şart değil, ülkemin herhangi bir yerinde olsun yeter.
Ölmek için bile bu ülkeden kaçmak zorunda bırakma beni gözünü seveyim.
Bedenimin öldükten sonra yakılmasını istiyorum ve zamanında kapanan krematoryumların tekrar açılmasını talep ediyorum.
Hadi devlet göreyim seni, kırk yılda bir doğru bir şey yap, gözüm açık gitmesin.
