Arkadaşımla sohbet ederken tüm şehri, banklarda dinlene dinlene dolaşıp, ara ara mekânlarda oturduktan sonra yürümeye devam etmek, aşırı özledim şu olayı.
Ben hep evdeydim yine evdeyim. Günde bir kere çıkardım.onu da çıkmıyorum. Ama diğer insanlar da eve kapandı. Beni bile etkiledi, hayatı hareketli olanları cok etkilemiştir. Yine de sabredeceğiz, boğularak ölmektense böyle daha iyi.
Elektrik üreten bir yerde çalıştığım için benim için pek bir farklılık yok.
Sosyal hayat zaten ev-iş arasında gidip gelmekten bitik. En azından evde oturup sınava çalışabiliyorum. Bu da zaten yaptığım bir şey.
Doğal olup rutinimiz saydığımız birçok şey.
Yoksun kalınca anladık, o rutinlerin ne kadar değerli olduklarını...
Özgürlüğümüzü kaybettik, var mı bundan daha acı bir mahrumiyet?!
Sırtıma montumu geçirip istediğim an dışarı çıkabilmeyi, bisiklet kullanmayı, yorulunca bir kafede oturup kahve içmeyi...
Vitrin bakmayı, o mor gömleği bulduğumdaki sevincimi, kızlarla toplaşıp minik dedikodular yapıp gülüşmeyi...
Anneme sımsıkı sarılmayı...
Ben her şeyi özledim sözlük!
