insanın en güçlü olduğu ana imkan veren duygudur. psikolojiyi bozmak için idealdir. Fazlası zararlı olduğu gibi (ödlek yapar)
azıda zararlıdır.(cahil cesareti)
Bir rivayete göre çok eskilerden atalarımız karanlıktan korkarlarmış. Daha ateş yokken. Sabah, güneşin yardımı ile toplayıcılık yaparlar, avcılık yaparlarmış. Gece ise sadece ayın ışığı altında korkarak, -insan karanlıktan, belirsizlikten korkar- şafağın sökmesini beklerlermiş. Günümüzde ise, teknoloji gelişti.. Hemde çok. Gece sadece bir dokunuşla bütün odayı aydınlatabiliyoruz. Lakin yinede karanlıktan korkuyoruz. Karanlığı aydınlık yapabileceğimizi bile bile. işte bu insanoğlunun atalarından kalan ortak mirasıdır. Atalarımızdan bize kalan bir içgüdü.
Bence içgüdü bastırılabilir. Belki yokedilemez ama kesinlikle en az seviyeye indirebilir ya da korkmuyormuş gibi yapılır. Benim en çok yaptığım şey budur. Korku insanın doğasında vardır. Örneğin ampulu icat eden veya ampulun patentini çalan edison'da karanlıktan korkuyordu. Ampul icat olduktan sonra bu adam yatarken ampul açık mı uyudu ? Yine karanlıkta korkarak uyudu. Demek ki karanlık ve korku bizim bünyemizin bir parçası.
Buradan bir çıkarımda bulunursak; Karanlık insanı korkutur. Çünkü yukarda da dediğim gibi insan belirsizliği sevmez, belirsizlikten çekinir, korkar. Nasıl x ve y'yi çok karmaşık bir denklemin içinde görünce korkarsak işte zifiri karanlıkta, karmaşık bir denklem olur.
"Korku bir hastalıktır. Sürünerek onu kabul eden herkesin ruhuna girer. Senin huzurunu lekelemiş bile. Seni korku ile yaşamanı izlemek için yetiştirmedim. Kalbindeyken savaş onunla. Köyümüze getirme."
"Başarmak için, başarıya olan tutkunuzun, başarısızlığa olan korkunuzu yenmesi gerekiyor."
Bu sözü sürekli ama sürekli hatırlamalıyım... Tutku mu az, korku mu çok? bilemiyorum. Bir gerçek var ki başarmak için çabaladığım her günün ardından gelen bir umutsuzluk bir vazgeçiş; "nasılsa olamayacak." içimdeki bu karamsarlığı silemiyorum. Olmayacak korkumu aşıp elimden gelen için çabalayamıyorum. Her çabasız gün, tv karşısında, yatakta ya da bir şekilde boş boş geçiyor. Üzülüyorum... Kendime yeni bir ben lazım.
insanı hayatta hissettiren en önemli duygulardan bir tanesidir. Şu aralar bende sıkça ortaya çıkan duygu. Herşeyden korkmaya başladım. Gelecegimden bile korkmaya başladım kaygilanmak değil korkmak evet geleceğimden bile korkuyorum. Yasayamamaktan korkuyorum, ölmekten korkuyorum bir hiç uğruna sırf bir kalabalık bir meydandayim diye bir bomba yüzünden olmekten de korkuyorum. Yaşamaktan da korkuyorum gerçi orası da var. Ulan kendimden bile korkacak hale getirdiler oysa ben daha 20 yaşındayım. Fişlenmekten, reklam olmaktan, popüler olmaktan, farklı olmaktan ya da siradan olmaktan da korkuyorum çünkü her türlü dışlaniyorsun, otekilesiyorsun.
