konu, kurgu, mekan-zaman-karakterden ziyade içini dolduracak boş materyal bulmak zordur.
örneğin herkes "ampul yanıyordu." yerine "ampul, gecenin olanca karanlığından haykırarak kurtulmayı dileyen bir gündüz tanesi gibi sessiz ama derinden odayı aydınlatarak o puslu, o namert, o nankör geceye ait tek bir karanlık kırıntısı bırakmayacakmışcasına her zamankinden daha hırslı, daha azimli, daha iştahlı yanıyordu." deyemez.
"ampul yanıyordu." şeklinde cümlelerle 80 sayfaya sığdırılan bir kitap edebi betimlemeler ve fantastik tanımlar yapılarak 250-300 sayfaya çıkarılabilir.
bir ay kadar önce başladım ancak devamını getirmeye yoğunluktan vakit bulamadım. hayal etmeyi seven insanlar için zevklidir. ve en az okumak kadar rahatlatıcıdır.
eskilerin bizden daha az zorlandığı bir eylemdir.
hem olaylar bugüne göre daha zengindir, hem her daim savaş hali vardır, hem de irdeleyen insan sayısı çok azdır. ayrıca günün insanının her şeyi tiye alma durumu vardır ki sırf bu yüzden nitelikli yazma tiye alınma korkusundan çoğu kez bırakılır ve bir o kadar da saçma sapan espri barındıran kitap yazıldığı için, nitelikli yazan az kişi de gözükmez. ayrıca konuların sıradanlaşması hemen her konunun işlenmiş olması, hemen her hayat tarzının kaleme alınmış olması günümüz yazarını sıkıntıya sokar. ayrıca günün yayın organlarının çok olması, kitap okumayı zorlaştırır.
*roman yazmak, günümüz insanı için çok zor bir şey olmayabilir; ancak roman okumak günümüz insanı için gerçekten çok zordur. çünkü, yaşam sıkıntısı, sürekli çalışma, dinlenecek vakti bulamama romandan insanları soğutur. bir romanı okumak, kişiye göre değişse de, genel olarak kişinin uzun bir vaktini alır. ancak kişi vakit sıkıntısı çektiği için, daha kısa aktivitelere kendini verir. mesela, 90 dakikalık bir film, 60 dakikalık bir tiyatro...
özetle, günümüz insanı için hem yazması hem de okuması zor olan bir eylem. yine de inadım var, yazacağım. *
Bir tane korku romanı yazmak istiyorum ama gerçek olaylardan alınmış bir cin hikayesi. Efekte yapacağım millet tırssın. Bakalım var bir düşüncemiz. Bir kitap yazma Faslı.
varoluş kanseri insanlar için acıları biraz da olsa dindiren, geçiçi bir tedavidir. ben de yazıyorum.umarım yazdıklarım miraç çağrı misali ahmakların ilgi alanına girer de parayı kırarım.
çok meşakkatli bir iş. o kadar kitap okudum. şimdi anlıyorum yazmanın ne kadar zor olduğunu. dün çok severek yazdığım satırlar bugün basit geliyor mesela. tekrar, tekrar yazmak istiyorum. sonu gelecek mi bakalım.
en fazla otuz kişinin okuyacağını, kimsenin hayatını değiştirmeyeceğini, sadece okuyan adamın bana küfredip mezarımda kemiklerimin birbirine geçmesine sebep olacağını bildiğim hâlde; ölmeden önce yapmak istediğim, hazırlıklarına şimdiden başladığım hede. ölümün ne zaman geleceği belli değil. herkes doktorundan 6 aylık ömrünün kaldığını öğrenemiyor.
Buraya gelip emek ister yazmak isterdim ama emek o kadar küçük bir kelime kalırdı ki kitap yazmanın gerektirdikleri arasında.
yıllardır hayalimdi. Son birkaç aydır da iyice uğraşıyorum. son kalan bütü verdikten sonra kendimi tamamen kitabıma odaklayıp 1 temmuz olmadan bitirmek istiyorum. Şu an 40.sayfadayım ve mola verdim. sahura kadar da yazmaya devam edeceğim sanırım.
buraya gün geçtikçe, yeni gelişmeler oldukça düzenleme -edit- yapacağım, hadi hayırlısı bakalım.
Bir kitabın nasıl vücut bulabildiğine hayret ediyorum.
Ben şuraya yazdığım 2 satırı bile 5 kez okuyup 3 kez değiştiriyorum.
insanlar gidip 300 sayfalık roman yazıyorlar.
Başlayıp bitirebilmek bile bana göre başlı başına bir yetenek.
