En samimi bulduğunuz insandan küf tadı almanızı sağlayacak, iç dünyasını defalarca yıkıp kuran bir insana dönüşmenizi sağlayan, ilgi yoksunluğu ile baş gösteren vahim bir hastalıktır.
çok sorgulandığı takdirde doğru olduğunu anlayacağınız mevzudur. insanoğlu özünde bencildir. başkalarını sadece karşı tarafın kalbini kırmamak adına sever, önemser, umursar.
içinde bulunduğum durum. kimsede benim umrumda değil galiba o yüzden oluyor.*. kimseyle tek laf edesim yok.fakat duvarlardan kaçmak daha çok sıkıştıyor farkında değildim.şimdi bunu bilinçli olarak yapıyorum çünkü yok olmak istiyorum. yıllar önceki gibi. bunu aşmayı denedim fakat zararlı çıkan ben oldum. insanların umdunda olmamak daha iyi artık.
Paran olduğunda insanların her zaman umrunda olursun paran bittiğinde sana yalancı desteklerini sunmak için bir iki kişi kalır zaten onlarda bir iki gün sonra yok olur...
Dalından kopan yaprak misaliyim sanki. Her geçen zaman kuruyorum biraz daha. Ne ağacın umurundayım ne diğer yaprakların. Çiçek açanlar var. Güneşin, rüzgarın, yağmurun, gecenin tadını çıkaranlar var. Sanki ben hiç varolmamış gibi. Savruluyorum en ufak rüzgarda bile. Parçalarımı bırakıyorum her düştüğüm yere. Yavaş yavaş tükeniyorum. Farkına varan olmasa bile.
aslında burada ki tırnak içinde ki kimsenin, gizli olarak umrunda olmak istediklerimin umrunda olmamak olarak algılanan durumdur. ve yine söylüyorum ailenizin ve birkaç sizi seven dostunuzun umrundaysanız eğer, gerisi önemli değil zaten. az insan çok huzur demişler. umrunda olunca hep iyi şeylerle mi umrunda olacak sanıyorsunuz. hayır. vallahi iyi böyle.
