ilginç bir durumdur. insanoğlu normalde yaşayacağı tüm olayları konuşur tartışır, geleceğiyle ilgili tonla planlar yapar, fakat ölüm denen en ciddi hadise üzerine pek konuşulmaz, kendi kendine bile fazla düşünmemeye çalışır, hayatta ileriye dönük bir çok planı belki gerçekleşmeyecek, bunun bir garantisi yok fakat gerçekleşmesi kesin olan bu olayı yokmuş gibi farz eder.
ölümden kaçıyoruz ama bilmiyoruz ki ne kadar kaçsakta o tam saatinde ne fazla ne eksik tam vaktinde gelir kapıyı çalar. işte o zman anlarsın ki boşuna kaçmışsın. o yüzden korkmamak lazım sonunda mutlaka olucak ve birgün gelicek kimse bizi hatırlamayak, yeni hayatlar kurulucak bizim silinmiş hayat hikayemizin yerine. işte böyle olmasından korktuğumuz için ölümden bahsedemiyoruz. unutulmak, bir hiç olmak, sevdiklerimizi geride bırakmak, biz öldüğümüzde onların 2 gün ağlayıp sonra yeniden hayatlarına devam etmesi koyuyor insana. ama bu böyle bunu herkes yaşıyacak. en iyisi kabullenip çokta kafaya takıp düşünmemek gerekir. hayatımızın dünyada sona erdiğini ama ölünce bizim için başka bir yaşamın olduğunuda unutmamak gerekir.
onca sakirt tanidim ama dort gozle olumu bekleyen birine raslamadim, hadi beni cehennem pakliyacak ama dinciler kavusacaklari cennet icin bu kadar isteksizler, kimse allaha bugun canimi al diye yalvarmiyor, kicinda sivilce ciksa kosa kosa doktara gidiyor,
bence bu konuda en tutarli olanlar hastalandiklarinda ilac ve disardan tedaviyi rededen amerikali bazi dini tarikatlar.
kimseyi ilgilendirir. kimseyi ilgilendirmez! sonunu bildiğiniz bir şey için konuşmanın gereği de yoktur zaten. çok tatlı bir konu da değildir zaten. ne gerek vardır. biliyoruz. öleceğiz. acılı ya da acısız. aniden ya da çekerek. ölümden öncesi ya da sonrası için konuşmak mantıklı ölümle ilgili konuşmak gereksizdir.
