Sürekli düşündürür durur, baş ağrısı yapar. Bir kere farkına varıldığında bir daha geçmez. O an hissedilmiyor olması bir kaç vakit sonra hissedilmeyeceği anlamına gelmez. Histen kurtulmak için kendini değiştirmeye başlarsın. Daha önce yapmadığın uğraşlarla ilgilenir, o kadar da tanımadığın arladaşlarınla buluşursun. Kendinden kaçmaya başlarsın bir yere kadar belki intihara kadar. Ama aslında sebebi sözde basittir. Kendine değer vermediğin için böylesindir. inkar eder, yalan söylersin 'hayır ben kendime değer veriyorum.'. Demekle olmuyor ama. Kimisi için gelip geçen bir histir kimisi için kişiliği böyledir. Bir çözümü yok, ne kadar uğraşırsan uğraş, ne kadar okursan oku. Yalnız olmanın kötü bir şey olmadığını ve bir yalnız olduğunu kabul edene kadar geçmiyor. (bazen etsen de geçmiyor.)
'hayat bir denklem ve sen de bir bilinmeyensin. Denklemi çözebilmek için kendine değer vermelisin. '
Çevrende konuşacak yüzlerce kişi olduğu halde , paylaşacak fazla kimse olmamasından dolayı arada hissettiğim şey. Gurbette olmaktan sıkıldım , memlekete gelsek de dostları görsek.
insanın şahsına kısa zaman önce yoğun ilgi gösterilip birden el çekiliyorsa işte o zaman insanoğlu kendini bir anda çok yalnız hissediyor. ufak bir öneri acı çekmemek için, değişik uğraşlar edinmek mesela havanın bu kadar güzel olduğu zamanlarda tempolu yürüyüş hem sağlık açısından iyi gelecektir hemde olumsuz düşüncelerden arındıracaktır beyni.
canınızın sıkıldığı anda en çok gülmektir kahkaha atarak. insanların ufacık çıkarlar için maske değiştirdikleri yerde gülümsemektir. çevrenizdekilerden hiç biri anlayamayacaktır. aksine size imrenecektir. attığınız kahkahaların mutluluktan geldiğini sanacaktır. oysa o mutluluktan değil sizi anlayan birileri olmadığındandır.
Yakınımda kimse yok. Kimle konusurum, kime danisirim, ne yaparim, ne ederim. Benim bu sorunları cevaplayacak hayat tecrübem yok. Etrafımda bunlarla ilgilenebilecek bir kimse de yok. O zaman ben yalnizim kardeşim. Bana yokluğunu hissettirmeyen tek şey bel ağrım.
Edit: artık yasamadigim duygu. benim için çok ama çok ozel birisi hayatims girdi.
özellikle bir yere yeni taşınmış insanlarda yaşanılan durum. çoğu akrabanız oradadır, arkadaşlarınız da oluyordur yavaş yavaş, ama en sevdikleriniz yine yoktur. sevdiğiniz yerler yoktur. her şeyi keşfetmek zorundasınızdır yeniden. hayat sıkıcıdır, insanların sizi yediğini hissedersiniz, en yakın dostunuz bir odadır ve ne yazık ki duvarların dili yoktur.
işte o zaman yaşanır bu durum. bütün gücünüzü de alır götürür.
Durup çevreme bakınca başıma gelen boktan olaydır. Bir bakıyorum o onunla oraya gitmiş bu bununla şurada ben evden okula okuldan eve. Ailemden uzakta. Kimseler arasında kimsesizlik içindeyim.
bu his durup dururken bir anda gelir kişiye genelde kalabalık içinde daha çok hissedilir bu his bu durumda kişinin arkadaş çevresini değiştirmesi önerilebilir.
aradığında gelen arkadaşları olsa da anlayacak kimsesi olmamak falan değildir. arayacak arkadaşı olmamasıdır insanın yalnız olması. bi yurt odasında 5 gün tek başına kalıp kimsenin aramamasıdır. kişiyi depresyona sokar. ciddi anlamda.
çok zor amk. kendi seçimi muhabbeti falan da tamamen ayak. hindistanda dağın tepesinde 70 yıldır güneş enerjisiyle beslenen adamın kendi tercihidir ancak yalnızlık.
