hiç düşünmediğim, hiç dile getirmediğim cümle. zaten genel olarak bir şeylerden nefret etmem. hoşlanmamak, sevmemek, sinir olmak fiillerini daha kullanılabilir buluyorum, hem anlamları da nefret etmek gibi pişmanlık getirebilecek cinsten değil.
Kendimden nefret ediyorum yahu kardeşim yaş olmuş 30 ( geçen hafta ) onun buhranımıdır insan yıllardır hep aynı sözleri verip aynı şeyleri yineler mi ?
hiçbir şey anlamıyorum hayattan.. Adil değil gibi geliyor.. Bunu söylerken Allah'a isyan ettiğimi düşünüyorum.. Sürekli birilerini kırıyorum. Hatamı anladığımda bile kimse yüzüne bakmıyor.. Ve en çok diyorum ki kendimden nefret ediyorum..
kendine gereksiz güvenenlere ve konuşurken sürekli laf sokup karşısındaki insanı kırmaya çalışanların karşısında durup da kapa çeneni diyecek cesaretim olmadığı için hep yaptığım şey.
hiç bir zaman ağzımdan çıkmayacak cümle. diğer kişiler tarafından yanlış anlaşılacak, yanlış yorumlanacak vs. gibi davranışlarda bulunmamak içindir zaten yaşama amacım.
Özellikle aklıma kendimle ilgili rezil olduğum bir an geldiğinde sesli olarak sarfettiğim söz. Tabii bunu söylerken yanınızdakilerin bakışı paha biçilemez.
bu aralar kendime en çok söylediğim söz..
sevmiyorum kendimi bu aralar, halimi hiç beğenmiyorum. aşk acısı bana göre değil..
yoruyor, üzüyor, bunaltıyor..
hayatım boyunca hep rahat bi insan oldum, hayatımın her noktasında özgüvenim tavan bir şekilde takıldım..
ama bu aralar ne kendime güvenim, ne hayattan bi beklentim var gibi davranıyorum.
ilacı var mı bunun acaba? başka karıyla da takıldım geçmiyor, sürekli düşünüyorum..
arada ağlıyorum, o da iyi gelmiyor.
ağladığımda nefreti bırak, kendime kin duyuyorum.
bir daha aşık olanın amınakoyim diyorum kendi kendime, sözler veriyorum..
ertesi gün aynı kıza tekrar aşık oluyorum.
yazık senin karakterini skeyim ben mühendis kere.
