taşların, betonların arasından kendiliğinden çıkan yeşil küçük otlar geliyor akla. söylerken de duyarken de acıma gibi bi his oluşur 'yavrum yazık yaa' diyesi gelir insanın duruma.
(bkz: hayat ne tuhaf vapurlar filan)
Görür görmez aklınızdan ilk geçen şey, parmaklarınızı saçlarının arasından geçirmek arzusu olur, ardından gülüşüne dokunmak istersiniz, sonra sesinin o utangaç, masum ama muzip ama yaramaz tınısı duyulur... Farkında olmadan, kendiliğinden biri gelir...
