Ben yapıyorum bazen istemsizce aklıma durup dururken bir şey gelip de yaptığım zaman genel yapayalnız olduğum bir zamanda oluyor, düşüncelere dalınca kaçınılmaz olabiliyor bazen.
Orhan veli şöyle bahsetmiş;
" sokakta giderken, kendi kendime gülümsediğimin farkına vardığım zaman, beni deli zannedeceklerini düşünüp gülümsüyorum."
Bu durum bana genellikle otobüste oluyor. Aklıma komik şeyler geliyor gülüyorum. Sonra etrafımdaki insanların bana bakarken ne düşündüklerini düşünüp tekrar gülüyorum. Kendi kendime iyi eğleniyorum.*
Evde oturuyoruz hiçbir şey yokken kendi kendime gülüyorum diye annem kızıyor bana. Halbusa saçım yanağımı kaşındırıyor o an ve elimle yanağımı kaşımaya üşendiğim için gülüyorum böylece kaşıma isteği gidiyor. Şimdi bunu anneme anlatsam yine deeeliiiii diyecek.
Özellikle kendi kendime yaptığım esprilere çok gülüyorum, kankamdan sonra en çok güldüğüm kişi yine benim. Ben de olmasam kim güldürecek beni çok merak ediyorum.
Ekleme: kimse kalmadık çok şükür kendi kendimizi güldürüyoruz.
büyüdüğün yerden ve ortamdan kopup başka bir yere iş, okul gibi nedenlerle taşınmak ve orada yaşamak zorundaysanız, gittiğiniz yerde anılarınızı kendi kendinize aklınıza getirip gülüveriyorsunuz. çünkü alışmamışsınızdır.
sürekli yaşanan durum. o kadar çok içimde yaşıyorum ki bazen dış dünyâ algılarım kapanıyor insanların bana bakıp güldüklerini seçemiyorum. onlar artniyetle gülüyorlar ama olsun ben onları güldürebildiğim için mutlu oluyorum.
insan içinde bir yerlerde düşmüş rezil olmuşsam bir iki gün kendi kendime gülerim. Uyumaya çalışırken gülmelerime ben alışığım ama kalabalık ortamlarda gelen gülmelere insanlar alışkın değil. Keşke böyle içinden tıs tıs gülebilen biri olsaydım. Ben en iyi ihtimalle kıkırdıyorum çünkü. Evet kendi kendime.
Eskiden yaptığım saçmalıklar, rezil oluşlarım, vurdumduymaz tavırlarım aklıma geldiğinde çok gülüyorum kendime. Bazen kahkahalar atıyorum hatta. Acaba hala insanlar da hatırlıyor mu benim bu hatırladıklarımı merak ediyorum. inşallah unutmuşlardır.
