aklıma komik bir olay gelince veya etrafımda gerçekleşen bir olayı hiç bağlatısı olamayan komik bir olaya bağlarsam, basıyorum kahkahayı. bana deli diyen olabilir, onların kendi görüşüdür. ama benim o an ki mutluğum paha biçilemez.
otobüste yapılmaması lazım . böyle boşluğa baktığını sanırsın aklına güzel insan, güzel anlar gelir , gülersin ama bir çift gözün sana baktığını görünce boşluğa bakıp gülmediğini anlarsın.
dışarıda yürürken özellikle kulaklık takılıysa sürekli ve istemsiz yaptığım eylem. insanların bu mal mı bakışı atmasına sebebiyet verir. sayın insanlar benim kafamı yaşasanız siz de gülersiniz yadırgamayınız lütfen.
O an aklına komik bir şey gelir. Gecenin körü de olsa tutamazsin kendini. Kahkahayi basarsin. Deli diyen de olur ama deli değil mutlu diyelim biz bunu yapanlara.
Bazen aynaya bakarken, yolda kulaklıkla müzik dinlerken, uyurken de güldüğümü söylerler, kitap okurken özellikle otobüsteyken çok oluyor. O anda durdurmak istiyorum çünkü insanlar garip bakıyor. Aslında onun üstünü örtmeyi öğrendim, gülme geldiği an telefondan birini arıyorum o zaman fazla garipsenmiyor.
Hiç olmadık yerde, toplu taşımada, toplantı sırasında vs.. zınk diye gelen zapt edilmesi güç gülmedir.
Dudaklar ısırılır, halı motifi izlenir, en berbat senaryolar, en hüzünlü anılara odaklanılır ama nafile!
Boğaza takılan gıcık gibi, susturulması imkânsızdır çoğu zaman.
Metroda, tramvayda, deli muamelesi görmekten ürktüğümden midir nedir, telefonu kulağıma götürüp sanki karşımdakiyle gülüşüyoruz gibi yapmışlığım vardır. Evet!
Eskiden yaptığım saçmalıklar, rezil oluşlarım, vurdumduymaz tavırlarım aklıma geldiğinde çok gülüyorum kendime. Bazen kahkahalar atıyorum hatta. Acaba hala insanlar da hatırlıyor mu benim bu hatırladıklarımı merak ediyorum. inşallah unutmuşlardır.
insan içinde bir yerlerde düşmüş rezil olmuşsam bir iki gün kendi kendime gülerim. Uyumaya çalışırken gülmelerime ben alışığım ama kalabalık ortamlarda gelen gülmelere insanlar alışkın değil. Keşke böyle içinden tıs tıs gülebilen biri olsaydım. Ben en iyi ihtimalle kıkırdıyorum çünkü. Evet kendi kendime.
sürekli yaşanan durum. o kadar çok içimde yaşıyorum ki bazen dış dünyâ algılarım kapanıyor insanların bana bakıp güldüklerini seçemiyorum. onlar artniyetle gülüyorlar ama olsun ben onları güldürebildiğim için mutlu oluyorum.
büyüdüğün yerden ve ortamdan kopup başka bir yere iş, okul gibi nedenlerle taşınmak ve orada yaşamak zorundaysanız, gittiğiniz yerde anılarınızı kendi kendinize aklınıza getirip gülüveriyorsunuz. çünkü alışmamışsınızdır.
