yetiskin bir kedi icin oldukca kolaydir evin bir bireyi gibi oluyorlar büyüdüklerinde kendi kendilerine bakabiliyorlar. ufak yaramazliklar oluyor tabi ama eve hareket ve eglence katiyor. mamasini koy kumunu temizle bitiyor özetle. ancak yavru kedi beslemek biraz zahmet ister. bircok kez annesiz kalmis yavru kedi besledim. su anda da yeni sahiplendigim bir tane var. anne sütünden mahrum kaldigi icin biberon ile besleniyor ve kücük olduklari icin 2-3 saatte bir yedirmek gerekebiliyor. gece alarm kurdugumuz da oluyor ama bebek gibi agladiklarindan gerek kalmayabiliyor. tuvalet yaptirma kismi var bir de kendi baslarina yapamiyorlar. büyük bir zevk oluyor besleyip büyütmek. büyüme asamalarindaki o tatli tiplerine sahit olmak da bonus.
istanbul'da pek fırsatım olmuyor ama mahallem bu konuda duyarlı hemen hemen her apartmanın önünde mama ve su kabı var muğla'da daha sık beslerdim. balkonumun altındaki çatıya gelirlerdi sucuk atardım önlerine.
Evde devamlı bir şeylerin yere itilmesine, bardaklar ve biblolar özellikle, her gün yer süpürmeye alışırsın, süpürülmezse köşelerde uçuşan tüy yumakları göreceğini bilirsin, yalnız yaşayan biri dahi olsan evin bir yerlerinden gelen tıkırtılardan korkmana gerek yoktur, sabaha karşı bir şeylerin tepende dikilmesine ve evin bir yerlerinden gelen seslere alışırsın çünkü birilerinin oyun saati olduğunu bilirsin, mama takibi yapmayı kendi beslenmenden dikkatli yaparsın, bir de sabit kolye takan biri olarak eve kedi geldikten sonra kolyelerimi tişört, kazak içine sallamayı öğrendim çünkü ne kadar sevsem de kolyeleri benim kadar seven biri daha vardı. kuş balık gibi evcil hayvanlar da illaki oluyor ama kedi ve köpeklerde yaşam şeklinde değişimler oluyor ne kadar rahat bir insan olsan da bu canlılar seni sorumluluk sahibi yapıyor.
kedi beslenmez. kediyle dost olunur. kedi sizin bakışınızdan anlar derdinizi sıkıntınızı. elinize kafa atar "beni sev de hadi derdin tasan azalsın köftehor" diyerek. hakkaten azıcık sevdiğinizde onun tüylerine yapışıp kalır acı düşünceler. yürüdüğünüz yola yatar kedi. yuvarlanır. "beni sevmeden gidemezsin aslanım" demektir o.
kedi beslemek konusunda yorum yapamam. mama kabını her akşam dolduruyorum. kendisi hallediyor o işi. kediyle dost olmak güzel şey ama. ağzı var dili yok ama çok dert dinliyor.
egoist hayvan beslemektir. hem yemek vericem hemde kendini istediği zaman sevdirecek öyle mi? ben köpek insanıyım. köpek de beslemem orası ayrı konu. ben kendime zor bakıyorum ama beslicek olsam köpek beslerim.
Çocukluğumdan beri ailemde kedi beslemenin getirdiği alışkanlık ve acı tecrübelerimle gerçekleştirdiğim eylemdi. ilk minnoşumu (bkz: #35853173) aldığımda henüz 17 yaşımdaydım. ölümünden kendi yetersizliğimi sorumlu tutmamın ve üniversite sınavlarına hazırlanmamın etkisiyle ağır bir depresyon geçirmiştim. tövbe ettim elbette bir daha almam dedim. sokaktakilerle haşır neşir oluşum devam ederken kuzenimin de etkisiyle kendimi tutamadım ve önceden yaptığım gibi yine minicik terk edilmiş bir yavruyu sahiplendim. hatta ellerimde büyüdü sütlerle.
gel zaman git zaman evlat gibi bağlandım, alıştım yine tabii o da kendini sevdirdi. bir önceki kedimle yaşadığım travmanın tekrarlanmasından her zaman korktum ve korktuğum yine yeniden başıma geldi. önceki kedim acılar çekerek ölmüştü. ama yok dedim bu defa elimden gelen her şeyini yaptırdım artık. büyüdü gelişti ilk kızgınlığına girdi kızımız. yalnız dişi kedi kızgınlığını sadece dişi kedi besleyenler iyi bilir. yorucu bir dönemdir fazlasıyla. veteriner aradık dönemi geçirmesi lazım yaşı dolması lazım vs. dendi.
evdeki kızgın kedinin seslerine aile tahammül edemedikçe terasta gezinmeye çıkarılmaya başlandı kedimiz. ben en büyük hatayı bu durumu kabul etmekle yaptım belki de. teras kapalı ancak açık kısımlarına da kedi bu bir delik bulur ve çıkar. bir gün kapı bir aile ferdi tarafından açık unutulur ve kızgın kedimiz terasa, terastan çatılara gider ve bir daha haber alınamaz. aramadığımız delik sormadığımız komşu kalmadı derken yan evdeki oturanlardan biri apartmanda böyle bir kedi gördüğünü ve dışarıdan geldiğini zannederek kapıyı açıp çıkarttığını söyler.
ölen kedimin üzerinden 3 yıl geçti ama hala her hatırasını gördükçe ağlarken bir kedimin daha hiçliğine sebep oldum sözlük. 1 ay oldu ve hiçbir iz kalmadı giden kedimden geriye.
Hani sahiplenerek, evime alarak onlara annelik yaparak aptal gibi iyi bir şey yaptığımı zannediyordum ya. aslında en kötüsünü yapıyordum onlara. şimdi benim yüzümden dışarıda yaşamasını bile bilmeyen, minicik halinden beri kollarımda olan evin yolunu bulmasına da imkan olmayan bir kedi var, belki de yok artık. ben kedilere zararlıyım belli ki. uzak durmam gerekli onlardan, çünkü olamaz olmamalıydı, bu kadar acı tesadüfün benim başıma gelmiş olmasının başka açıklaması olamazdı.
kaldı ki kaybetmek daha da betermiş. dışarıdan gelen her miyavlamayı onun sesine benzetip aramak... cezamı çekiyorum artık herhalde, bu denli masumların sonunu getiren biri olarak. hak ediyorum bu kadarını, evet.
Ama siz yapabilenler olarak bütün kedileri besleyin, oyunlar oynayın sevin onları benim için de. ben lanetlendim çünkü, eminim.
Ulan ne güzel bakıyorsun gözünden sakınıyorsun aranda bir bağ oluşuyor sonra sabah bir bakıyorsun bir köşede buz gibi bedeni.. Bu toprağa verdiğim kaçıncı kedi.
Ne kadar iyi de baksan 7 yavrudan sadece biri hayata tutunabiliyor. O da araba çarpması sonucu ölüyor.
Bende psikoloji kalmadı beslemeyecem artık. Ailenden biri oluyormuş gibi koyuyor be sonra....
Kediye sadece kuru mama veriyorsanız tüyleri dökülür. Çoğunlukla tavuk haslamaniz ve kırmızı et haslamanizi öneririm. Böylelikle tüyleri hem çok az dökülür hem de parlak olur.
Tüy tarağıyla iki günde bir beş dakika tararsaniz ortalığa da dökülmez.
Arkadaşlar dün bir kediye acıyıp yemek vermiştim bugün arkadaşlarını da toplayıp getirmis kaç saattir gitmiyorlar kapının önünden ben ne yapcam şimdi kendi karnımı zor doyuruyorum
