hergün gitmek zorunda olduğun okuldan,yanında bulunduğun ama baymaya başlayan arkadaşlardan,her gün belirli saatlerde dönmek zorunda olduğun evinden,aşktan,aşık olmaktan,çektiğin ve geldiğini gördüğün çekeceğin yeni acılardan,televizyondaki abuk sabuk muhabbetlerden,kendi içsel çekişmelerinden,yani kendinden,ve insanlardan,yaşayan ne varsa hepsinden uzaklaşma durumu..
bu aralar içinde olduğum haleti ruhiye..
etrafındaki çembere bakıp ne kadar küçülmüş ve ne kadar çok kayıp vermiş olduğunu görüp,
seni artık saçma sapan komplo teorilerine iten arkadaşlarından,
seni sevdiğini söyleyip aslında sevemeyen ve kendine bile itiraf edemeyen sevigliyi her gün düşünmekten,
sevdiklerinin artık yanında olamdığını gördüğünden duyduğun rahatsızlıktan,
derslerin ağırlaşmasından, kötü anılarla dolu günlere dönmekten, üzülmekten, üzmekten, gerçekten gülememekten, herşeyden seni üzen herşeyden kaçmayı istemek.
bir yandan da,
"yenil, hemen yenil, etrafındaki şu bir sürü şanslı olduğun konuya hiç bakma sen, bunlara bile hiç durmadan kaçta, yeri gelir kaçacak yer bulamazsın." deyip sana her daim güçlü olman gerektiğini söyleyen aşağılama cümlesini hatırlatan istek.
bi ıslık çalınıyor kulaklarıma..
buradan uzakta, duyuyorum...
bir damla gözyaşı süzülüyor av(uçlarıma)...
hiç uyumuyor gölgelerim,
öfkem dinmiyor.
sözcüklerin kaçtığı birkaç kulaçlık bulanık küvette boğuluyorum (bu gece)
ipimi ke(sen) cellata sözüm yok
ve sözüm yok uçup giden gülüşüne (tüm uçurtmaların üzerinde...)
iyisi mi sen yok say beni bu devasa laf-ü güzaf içinde
tüm ırmaklar denizlerde kirlenirken,
basıp gitmeli bu şehirden...
(bu gece...)
- herşeyden kaçmak istiyorum.
- gel bakalim senle santranc oynayalim.
- yokya ondan sonra yedinci mühür filmini yasayim. yok olmaz öylesey poker oynarsak tamam.
- sen kendini woody allen mi zannediyorsun kafami attirma elimizdesin iste otur bari iki rekat birbirimize hikaye anlatalim.
- bak olur, madem ebelenicem hiç olmazsa zevkli bir şekilde ebelenelim.
bol bol iddia oynamaya neden olan istektir. malum para lazım. hee diyorsanız ki tutmuyor; milli piyango, süper loto.. olmadı at yarışı.. deneyin şansınızı. tutar bir gün.. tutmadı mı? kasmayın abicim kaçmazsınız siz de, takılmayın bu kadar üç günlük dünya..
"bıdıbıdı" bir saat noktası virgülüne sıkıcı mesleki anılarını anlatan arkadaşın yanında depreşen istektir. bıraksan üç saat anlatır. o oralarda mutlu çünkü. eskilerde. yazık lan.
Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin
bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.
Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir.
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.
insanın günlerce, aylarca, yıllarca içinde biriktirebildiği arzu. o kadar ki kaçtıktan sonra nasıl dayanmışım bu kadar zaman dedirtir.
hepsi hepsi iki dakikalık deliliğe bakıyor. sırt çantanı al ve çık. her şeyi arkanda bırak.
sıkıştığını hissettiğinde, sevdiklerin, yaşadıkların ve dört duvar üzerine üzerine geldiğinde, sorumluluklar gereğinden fazlalaştığında yapılması gereken eylem.
nerelere gideyim bilmiyorum ama kaçmak istiyorum ben. tanımadığım yabancı şehirlerde dilencilik yapsam diyorum. bu en kötü senaryodur sanırım herkes için. tanıdığım herkesten kaçsam nasıl olur diye soruyorum kendime.
gerçekçi düşünmek istemiyorum artık. dün tamamen gerçekçi düşünebilirken bugün hiç düşünemiyorum mesela. üzerimdeki baskılar sebebiyle hayatım berbat bir şekilde ilerliyor. "şimdi ne olacak", "yarın ne olacak", "geleceğim ne olacak","ya olmazsa","olabilir mi" gibi soruları kendime sormaktan sıyırmak üzereyim.
çıkıp kuğulu park'ta kuğuları ve ördekleri izleyesim var. sonra diyorum ki "ne gerek var, yarın yine nasıl olsa aynı olacak". seğmenler'e gidip çimlerde kitap okuyasım var. sonra diyorum ki "nasıl olsa her şey bitti, neden mutlu olmaya çalışayım ki bu çok acınılası bir şey".
resmen hayat enerjim sömürüldü. yapabilecek sadece iki şeyim kaldı. biri her şeyi tamamen bırakıp kaçmak, diğeri birilerini üzerimdeki fazlaca sorumluluğu almaları için ikna etmeye çalışmak. hala tamamıyla pes etmediğim için şimdilik ikinci seçenek daha ağır basıyor. umarım o birileri bana olumlu bir şekilde yanaşır da ilk seçeneği hayata geçirmek zorunda kalmam.
yıllardır aklımda olan ama son zamanlarda arsızca sürekli aklımı meşgul eden düşüncedir. gitmek, uzaklaşmak her şeyden, kaçmak kendimden ve tanıdıklarımdan, hayatımda en ufak rolü olan insanlardan dahi. çünkü korkuyorum, çünkü yalnızlığımı gerçekten tam anlamıyla yaşamak istiyorum. yaşamak istiyorum. boğulmak değil! hayatım bir tek düzeliğin pençesinde ve bundan kurtulmak için gücüm var, bunu biliyorum. son gücüm, son umudum, belki de son şansım.
kaçmak istiyorum. ne yağmur, ne rüzgâr, ne soğuk, ne sıcak, ne sevgi, ne de hüzün olsun. sürekli sarsılmaktan ve diz kapaklarımı yaralamaktan yoruldum!!!
artık, bütün artık sözlerden sıkılmış bir yazar söylentisidir. söylentidir çünkü hiçbir zaman gerçekten kaçamayacak.
