çalıştığım işyeri ücretsiz izine çıkardı, maaş almadık henüz, cebimde 39 lira para ve limiti dibe yaklaşmış ödenmemiş kredi kartı mevcut..
şimdilik günü kurtarmanın peşindeyim, bisikletle dışarı attım kendimi sabahtan.
bir yere oturdum ve sözlüğe bakayım dedim boş boş.
eşim ve minik oğlum uyuyor hâlen, bir şehir uyuyor, insanlık uyuyor.
çareler gibi, çözümler gibi; gözlerini faltaşı gibi açmış onca dertlerin, birikmiş ödemelerin aksine, inatla, koca koca pençeleri ve öfkeli halleriyle.
Belediyenin piknik, spor ve yürüyüş yasak anonsu ile uyandım.
Haber sitelerinde şehirlerarası yolculuğun yasaklandığını okudum.
Sonra aklıma bir soru takıldı:
Acaba kaç kişi ölünce, iktidar test işini ve sokağa çıkma yasağını ciddiye alacak?
Herbir sayfası, huzursuzluk, korku, kaygı kokar.
Bu günlüklerin bir an önce yırtılıp, yakılmasını, geleceğimizde rol oynamamasını diliyorum.
Bir film setinde gibiyiz ve bu filmi hiçbirimiz sevmedik... Hiç sevmedik!
annem riskli gurupta 65 degil ama yuksek tansiyon hastasi.
ziyaretleri kestim.
alisverislerini de kapidan veriyorum.
bugun bir sey ister misin dedim.
37 numara terlik.
beyaz tuvalet fircasi.
havuc soyacagi.
acik renkli buyuk boy saksi.
kokusuz duz iki tane mum.
istedi.
once isten dolayi dikkatimi cekmedi sonra listeye bakip dusundum de.
bu kadin 37 numara terligi giyip kocasini havuc soyacagiyla ince ince dograyip tuvalet fircasiyla tuvalet deligine mi tepistirecek kalanini da saksiya mi gomecek.
mumlari ben de anlamadim.
Sıkıcı yaşantımızı daha da sıkıcılaştıran satırlardır.
Sevgili günlük,
Bugün ne kadar boş iş varsa hepsini yaptım. Oyun oynadım. Müzik dinledim. Ebada proje danışmanlığı seminerine katıldım. Hiç işime yaramayacaktı ama olsun. Maksat zaman öldürmek. Pizza yedim. Yadigar gitarımı çıkarıp youtubetan Gitar hocası dinleyip Nalan ve felaket parçalarını öğrenmeye çalıştım. Sonra biraz borsaya ve internet alışverişine sardım. Üç saat de telefonda lak lak yaptım. Ve ta taam günüm öldü.
