kara ozan, kür şad ve kalan 11 çeriye zaman kazandırmak ve onların vey ırmağını geçmesini sağlamak için bir anda atını geri sürerek karanlıkta kaybolur. kara ozanın yanında hiçbir pusat kalmamıştır sadece can yoldaşı kopuzu vardır.
bir tümseğin tepesine çıkar bağdaş kurar ve kopuzunu çalmaya başlar. kara ozan bütün dikkati kendi üzerine çekmek için kopuzunu çalar, sonra kendini yavaş yavaş ezgiye kaptırarak söylemeye başlar:
kırış günü gelince gönül şöyle hoş olur.
sözler kılıçla okundur, gayrı sözler boş olur.
gönül nedir? bir gonca.. hayat dikendir onca.
yaşamaya doyunca can, görünmez kuş olur.
bozkurt bizim ünümüz, şan doludur günümüz.
erince son günümüz bütün dirlik düş olur.
kırk kişiydi çerimiz, düşüp kaldı yarımız.
baş koyacak yerimiz yağız yerle taş olur.
kara ozan, söz uzun.. feryadı çok kopuzun.
bir bir andıkça gözün kanlı kanlı yaş olur.
kara ozan daldığı iç dünyasından bir şakırtı ve bir bağırtı ile uyanır. karşısında bir yığın çin atlısı vardır. çin subayı yaklaşarak kopuzu almak ister, kara ozan çin subayını iter ve "kopuzuma karşılık çin sarayını bağışlasan yine vermem" der. bunun üzerine çin subayı onun da ihtilalcilerden olduğunu anlar ve kılıcına davranır yalnız kara ozan atik davranıp kopuzunu onun kafasına geçirir sonradan diğer çin askerleri üzerine çullanır ve atların ayaklarında çiğnenir. görevini başarıyla yerine getirmiş ve uçmağa varmıştır.
