bugün akşam üzeri belediye otobüsünde bursa otogarına doğru yol almaktayken iki karşımda oturan kızın 'gözbebeklerimin derinliklerinde kuğu gölü balesi yapmasıyla' gerçekliğine iyiden iyiye inandığım önerme... bir yanda; sıradan bir kısa mesafe yolculuğu kisvesi altında başlayan yolculuğun hiç bitmemesinin istenildiği ender anlardan birini yaşıyor olmanın mutluluğu, öte yanda ise; bu mutluluğun bir fren sesi ve akabinde araçtan ayrılacak olan güzeller güzelinin boşalan koltuğuna oturacak olan bir bıyıklının burukluğu!... şehrin terkedilmesi gerekliliği, halledilmesi gereken başka işlerin 'plan' adı altında hayatın tatlı sürprizlerinin içine s.çması, başka bir şehre giderken maddeten bütün olarak ayrılmak ama kalbi parça parça halde sonradan toparlamak ve bir çift yeşil gözün başka bir çift gözün uykuya dalmasına engel olabilecek kadar şiddetli derinliğe sahip olmasına akıl sır erdirememek ve tüm bu düşüncelerle şehri buruk bir bakışla terketmek... kanatlanan, bir süreliğine yükselip alçalan kalbin eski yerine mecburi iniş yapmasıyla normale dönmeye çalışmak ama ''zamanla yerine oturur'' sözüyle avutulan, sahibinin ayağını gitgide vuran bir ayakkabi misali kalbin ne zaman tam yerine oturacağını bilememek, kırık kanatların yaralarına merhem değil yeşil yosunlar sarmak istemek...uçmak için gerçek kanatlara lüzum yok, ruhun hafifliğine teslim olmak kâfii belki de!
az önce başıma gelen durum.
seni seviyorum, özledim dedi.. kalbim kanatlandı.
ama ciddi bi ilişkimiz olmaz artık, istersen arada buluşalım dedi.. kalbimde aklımda hemen geri geldi.
bir ihtimal daha var ise o da gülmektir!... mevzunun geyiğe saracağını kestiremediğime mi yanayım, kendi derdime mi yanayım bilemedim?! iyisi mi, ilk girimde bahsettiğim bayan x (yengeniz lan allah'sızlar! ühü) için arama kurtarma çalışmalarına başlamayacağım da gün gibi ortadayken bağri az güleyim de neşem yerine gelsin! hiç olmazsa biten bir günden geriye ezik kayıtsızlığım değil de şapşal gülüşüm kalsın!...
