kendileri için erkekler yazıyorlar zaten. beyinsiz, özgüvensiz, korkak erkekler uzun uzun edebiyat döktürüyorlar bu ciğeri 5 para etmez karılar için. kadınlar neden şiir yazsınlar ki? bir kere ihtiyaçları yok. ikincisi böyle saçma bir şeye zaman harcamazlar. üçüncüsü ise şiir yazacak beyine sahip değildirler.
Kadınlar kısa vadede erkekler uzun vadede yaşıyor bunalımı bütün mesele bu. Çünkü kadın acıyı derinlemesine yaşayıp atlatıyor. Erkek yaptığı hatayı geç farkedip bir ömür omzunda taşıyor.
belki de kadınların hislerini belli etmek için kelimelere ihtiyacı olmamasının bir sonucudur. kadınlar duygularını ifade etmekte erkeklerden daha özgürdür. acısına kimseden çekinmeden ağlayabilir, yas tutabilir. Erkekse kendisine yüklenen toplumsal kalıplardan soyutlanamaz. Duygularını dolaylı yoldan aktarmaya yönelir. ilk cümlede belirttiğim gibi, belki...
kadınlarla uğraşmaktan ne zaman vazgeçeceksiniz? sürekli onları bir aşağılamaya çalışma çabası içindesiniz. kendinizi yüceltmek için yapıyorsunuz? hayır her şeyi anladınız bir tek iki cinsin de birbirlerinin yaptığı şeyleri yapabildiğini anlayamadınız.
Osmanlı Devleti’nden yüzyıllardan beridir süre gelen ve türkleri araplaştırıp ümmetçi tebaa oluşturma çabasının netice verdiğinin açık ve net göstergesidir bu. Önümüzde duran ve gittikçe büyüyen bu tehlikeyi göremeyecek kadar at gözlüğü taktığınızı ve müdahale edemeyecek kadar deli gömleği giydiğinizi görmek beni üzüyor. Bizzat şiir yazan ve şahsıma ait şiirleri derleyip kitap çıkarmaya çalışan ve feminizme karşı olan erkek bir birey olarak bu sözlerin ne kadar haksız olduğunu belirtmek isterim. Son olarak da ülkenin sosyal bilimcilere ne kadar ihtiyacı olduğunun kanıtıdır da bu entry. Saygılarımla.
oldum olası
bu üçlü sevişmede
üstte gök yattı hep
altta toprak...
almışlar beni aralarına
inim inim inletirler
biri saçımı okşar rüzgar elleriyle
biri gıdıklar durur ayaklarım altını
sesim kıkırdak...
oysa
ne çok yerlerim vardır daha
gezilip görülecek...
bu hayat pahalığında davetiye çıkardım da
bir türlü okuyamazlar adresini
ya okula gitmemişler
ya da dönmüyor dilleri
ikisi de salak!..
yar varken yani
onlara mı kalmış beni okumak!..
lakin
bıktım bu sevişme sahnesinden
“arada bir yer değiştirsek” derim de
duymazlığa gelir rejisör
ama
söylenir diğer taraftan:
“seyirci bu sahneyi ister
sen nasılsa ölüme tutsak?!”
biraz düşününce hak veririm ona
bir göğü kucaklarım sonra
bir öperim toprağı...
farkına bile varmadan
abandone olurum her sabah...
Yazamaması olsa katılmayacağım başlıktır kendileri. Kadınlar sevdiğine çok şiir yazmaz çünkü şiirin öznesi ve faili olmayı tercih ederler. Bu erkeğin inşa ettiği bir roldür sanırım ve kadın da bunu zaman içinde benimsemiştir.
Kadınların sevgi ifadeleri daha çok ayrılık aforizmalarından ibaretlen erkek kişisi içlenmeyi hormonel bir duruma dönüştürmüştür.
Şükufe Nihal
Halide Nusret Zorlutuna
Gülten Akın
Türkan ildeniz
Lale Müldür
Nilgün Marmara
Didem Madak
Birhan Keskin
Sevgilim sabahın erkenini seviyor,
ben geceyi ve esmerliğini onun,
o dorukları seviyor, korkuyor bundan
ben rüzgarla buluşan tepeyi, tuhaflığı,
ona bir yeşil gülümsüyor,
ben, hayatı delice sevdiysem nasıl,
diyorum, seni de öyle.
O kendi boşluğunda oyalanan günlerde
canı sıkılan bir çocuk gibi uyuyor,
ben göğe bakıyorum geceden,
kendi çukurunu bulmuş deniz gibiyim
diyorum, yanında,
o sabahları eğilip öpüyor denizi.
Çıplağın çıplağımda, rüzgarın dağımda olsun,
esmerliğin gecemde, öyle kal.
“Bulutlara bak, gidiyorlar, hızla” diyorsun,
yağmur bir yalıyor yüzümü,
bir duruyor. Sabahları eğilip yüzüme
öpüşün geçiyor bir, bir duruyor aklım.
Su ve rüzgar, dağ ve doruk, sonsuz hepsi,
oysa camdaki sardunya gibi üşür
bana biçtiğin ömür, ölüm geliyor aklıma bir
bir, çıplağın çıplağımda.
Rüzgarın dağımda olsun esmerliğin gecemde
öyle kal, sana sonsuz sarıldığımda
er kişi utanmazken, çekinmezken, rahatça büyürken, güzelleşirken, gezerken, pipisinin boyundan, aşkının sinesinden, eski sevgilisinden, aldığı yaştan falan bahsederken; biz gelenekti, ayıptı, temizlikti, tozdu, yemekti, bulaşıktı, bebekti, çocuktu, kılımızdı, tüyümüzdü, ilerleyen yaşımız çoğalan kırışığımızdı biiir bir uğraşıyoruz. marjinal olsak o marjinden düşmemiz, olmasak gözden düşmemiz an meselesi. durum böyleyken bazen hiç olmayacak bir anda bir şiir çiçekleniveriyor, “ hay senin çiçeğine “ deyip dal budak olmaya dönüyoruz. yazıyor muyuz, e tabii ki yazıyoruz gönül ister ki hayat daha çok yazdırsın, ama şiir bu beslenmeden çıkmaz, ha bir de her yazılan şiir olmaz
Dün gece sen uyurken,
Yüreğim bir yıldız gibi bağlandı sana ,
işte bu yüzden, sırf bu yüzden ,
Yeni bir isim verdim sana ,
Destina ...
Sen öyle umarsız uyusan da bir köşede ,
işte bu yüzden, sırf bu yüzden işte ,
Yaşamdan çok ölüme yakın olduğun için
Seni bu denli yıktıkları için ,
Yaşamımın gizini vereceğim sana...
iki sigaram kaldı bu gece için
yüzyıl yetecek çocukluğum,
iki muhabbet kuşum,
biraz da ateşim var.
dua ediyorum ateşe
vazgeçsin diye beni yakmaktan bu gece
dünyanın bütün sabahları için iki bilet al maviş anne
aman umutsuz bir yer olmasın!
iki kendim varmış maviş anne
biri benmişim biri mutsuz
ben ölürsem maviş anne, mutsuz için
dünyanın bütün sabahlarına bir bilet al.
ben ölürsem mutsuza iyi bak!
