Çiçekli bahçelerime açılıyor dediği o kapı, kaçış kapısı olabilir pekâlâ.
Son hikayemdeki kadın, her şeyden çok biliyordu bana ait olduğunu. Kalbinin sesi çığlık çığlık bunu haykırıyordu. Ona rağmen kulaklarını tıkayıp gitti.
Başım dik çıktığım bir sevdaydı bu elbet. Boyalı kaldırımların defoları daha da netleşti gözümde.
Ki biliyorum başkalarında arayacaktı beni, artık bende bile bulamayacaktı oysa. Bir anda zorlanır diye zamana yayacaktı unutuluşumu, yanacaktı biraz. Yanmak da yangını söndürürdü çünkü.
