şuan hayatımın içine -tabiri caizse- eden biri var. ama ben onu silemiyorum. onu unutmam gerektiğini kabullenemiyorum. halbuki unutup önüme baksam güzel günler bekliyor.
saygı gösterilecek mevzular vardır yada gösterilmeyecek. farz edelim birisi siyaha beyaz diyor. siz siyaha siyah dediğiniz için size saldırıyor hatta.
güzelce çekiyorsun karşına, ona renk tablolarını gösteriyorsun, kanıtlarınla beraber aslında onun beyaz değil siyah olduğunu anlatıyorsun. anlıyor. gerçekten onun siyah olduğuna kanaat getiriyor. ama bugüne kadar beyaz dediği için midir, yoksa anası atası öyle inanmış diye midir bilinmez, kabullenmemeyi tercih ediyor.
çok garip geliyor bu bana. insanın kendi aklına mantığına hakaret gibi birşey hani. bir şeyin doğru olduğunu bildiğiniz halde kabullenmemeniz neyi gösterebilir ki başka? üzülüyorum, ciddi anlamda üzülüyorum. saygı duyamıyorum aklını mantığını kullanamayan, gerçekleri kabullenmeyen insanlara. bugün kendine, yarın başkalarına zararı oluyor çünkü.
-terkeden sevgilinin terketmesini,
-ebeveynlerden birinin ölmesini,
-insanlar tarafından anlaşılamamayı..vb. bu liste uzayıp gider. kabullenmeyen insan başını taşa vuruyor demektir. taş dağılıp un ufak olmaz, ancak kanatırsın benliğini ve kendin olamazsın artık.
kabullenen mutludur ve güçlü olandır. direnen mücadeleci değil cahil ve korkaktır. kendi kendine yetemeyendir.
herşeyi görmüştür bu gözler ama hala kabullenememektedir ölümü. sedyede yatan cansız bedeni. kefenlemiş vücudu. toprağa gömülmeyi. ama hala kapının çalmasını beklemektedir. kabullenememektedir.
