Yenilgi değildir.
Savaşlar verilmiş, yaralar alınmıştır.
En sonunda el kol bağlanmış, derin bir nefes alınıp "hayırlısı böyleymiş" denilmiştir.
Özgürlüğe, zincirleri kırmaya, hafiflemeye ilk adımdır kabullenmek. Çünkü bir kere kabullendikten sonra bir şeyin olmayacağını, artık kafanda başka şeyler için yer açabilirsin.
aslında, pes etmek ile farklı olan bir şeydir. kabullenmek, bakış açınızı değiştirmenin zamanı geldiğini anlamaktır belki de. hani mücadele etmekten yorulmak değil de, var olan mücadele gücünüzü farklı bir duruma kullanmaktır. o olayı, o konuyu, hayatımda ki bunu, kabullendim, o orada dursun, ama oraya bir daha bakmayacağım, gücümü ora için kullanmayacağım demektir. kilit vurmaktır bir nevi.
başlangıçtan bir önceki son. vazgeçebilmenin ilk adımı, yeni bir şeye başlayabilmenin ise ön adımı. bittiğini kabul etmeden bir şeyin asla yenisi gelmez. olmadığını kabul etmeyince vazgeçilemez. korku kabullenilmezse yenilemez. istek kabullenilmezse elde edilemez. göz yaşı bile kabullenilmezse akamaz. Evet.
diyorlar ki "allaha şükret", ulan şükredip seni mi kandıracağım, kendimi mi kandıracağım? camekanın arkasında pasta var, kadın, babam, patron, ahali, esnaf, yani herkes, yani senin yarattığın düzenin ağzı bana diyor ki "pasta senin hakkın değil! ekmeğe şükret" ne için şükredeyim, bunun ne manası var? ben pastanın tadının güzel olduğunu biliyorsam, sırf karnım doyuyor diye sanki pasta ekmekten daha çirkinmiş gibi, pasta daha tatsızmış gibi ve en önemlisi, sanki pasta bir lüksmüş gibi nasıl ekmeğe tamah edeyim. hem benim yüreğimde bunlar varken, diyelim ki nefsime hakim oldum ve aklımla "evet çok şükür bu ekmeğe çünkü karnım doyuyor" desem, gönlümde, yüreğimde pastaya duyduğum aşkı ne engelleyebilir, seni kandırmak için ettiğim dualar mı, kendimi kandırmak için nefsime geçirdiğim söz mü? Evet.
Zordur ama sonunda mutlaka kabullenisiniz en azından kendinizi daha çok acıtmamak ve yaranızı deşip kanatmamak için elinizi ayağınızı çekmeye zorlarsınız kendinizi ama kalp asla unutmaz.
insan var oluşuna eşlik eden iki temel ögeden biridir.Abzürde düşülen anların da dahil olduğu çarpma ve kabullenme anlarında insan kim olursa olsun, nerede ve ne zamanda yaşıyor olursa olsun, örüntü haline getirdiği eylemlerinde, yaşadığı gerçeğiyle ters düşen,adeta var olmayla çelişkili olan noktalarda 'çarpma' yaşar. Bu adını koyamadığımız şey ya da şeylere çarpmanın etkisiyle hareket edemez hale gelir. Her şey solar, anlam ve anlam kaygısı yok olur. içinde bulunduğu an algısı o anda bulunmamaya isteğinde parçalanır. Var olmayı bırakmak ister,ancak ne kendini öldürebilir ne de eylemde bulunma isteği kalır. Hiçbir şey yapmamayı seçememe özgürlüğüne olan mahkumiyeti yüzünden kahrolur. intihar etmediği her an, bu şeyle ve bu şeye rağmen, bu şey karşısında, yaşamaya devam ederken kabullenme'ye başlar. Kendine eklenen bu şeyle devam eder. Ne büyümüştür ne de geri adım atmıştır. Ancak kabullenmiştir.ta ki diğer çarpma'ya kadar.
bazen daha mutlu olmaya yol açsa da bazen derin bir burukluk yaşatır. kimi zaman verilen savaşta yenilmeye denk görülür. ama genel olarak artık daha fazla yorulmayacağımıza inanırız.
Zaman var kabullenebilmem için.
Omzumda bir yük sırtımda bir kamburla yaşıyorum.
Bazı acıları kabullenmek çok zor.
Acılarımın ağırlığı altında eziliyorum.
aslında bir nevi büyümek, olgunlaşmak gibi. insanlar böyle diyor genelde. bence eskimek ya da yaşlanmak gibi. bir şeyin olmayacağını sindirmek, aslında isteğinden vazgeçmek gibi. yenildiğini fark etmek ve bu konu hakkında herhangi bir şey yapacak gücünün olmaması durumu.
kabullenmek eskimek aslında. ve ne yazık ki dünyaya gelen her şey, istisnasız her şey yaşlanıyor. kabullenmeden hayatın idame edilemeyeceğini öğretmeden gitmiyor hayat.
